Intocht in Jeruzalem, geldt ook voor deze tijd. Hoezo?

Hoe en op welke wijze dan ook, Pasen wordt overal ter wereld gevierd. Aanvankelijk gold het Paasfeest als herdenking aan het feit dat het Israëlitische volk dat in ballingschap leefde in Egypte werd bevrijd en op weg ging door de woestijn naar het beloofde land, het ‘land dat overvloeide van melk en honing’. 40 jaren trok het uitverkoren volk - dat allerlei ellende en ontberingen te verduren had - door onherbergzaam gebied. Het volk had zijn eigen regels niet meer echt voor ogen zoals ze bedoeld waren. Daarbij hadden ze jaren onder de Egyptenaren die wreed waren en aan wie ze moesten gehoorzamen, veel van hun regels en leefgewoonten overgenomen… Hun eigen geloof was een mager afgietsel geworden. De Farao als hoofd van de Egyptenaren, kende God nog gebod niet en had zo zijn eigen opvattingen over wat goed of slecht was. Al met al leidde de afgoderij en uitholling van het oorspronkelijke Hebreeuwse geloof tot een zwaar en onvrij bestaan. Onderwijl Egypte verlaten te hebben, kreeg het volk de 10 geboden van God die ervoor moesten zorgen dat er nu duidelijke regelgeving was waardoor een vreedzame samenleving zou ontstaan, waarbij ieder zijn plek zou hebben naar talent, verdienste en waarin ieder mens voedsel, land en goed eerlijk verdeeld en genoeg zou kunnen genieten. Het werd anders… Men begon van lieverlee de 10 geboden toch weer naar eigen inzicht in te vullen en het doel – het beloofde land te bereiken – uit het oog te verliezen. En zie nu waarin we beland zijn…. En toch, het beloofde land is er nog steeds. Alleen… hoe moeten we dit opvatten en waarom zijn we verdwaald. Hoort al deze ellende bij ons leven of is er nog steeds een ‘beloofd land’ mogelijk...?

Het Paasfeest voor andere volken was een voorbode van de lente na de koude barre winter, waar schijnbaar alle leven uit weg was. Een feest van zoet brood, kuikentjes, lentekleuren paars, geel, groen en wit. Een ode naar de aspecten van dat seizoen:
Paars: lijden van gebrek in de winter, te moeten dealen met strenge koude en afzien, vaak ook voedsel gebrek hebben, was ten einde. Paars is de kleur van lijden, doodgaan. De ziel die de weg gaat van ego, afgescheiden zijn van de Waarheid die liefde is, gaat ook dood. Geestelijk gezien betekent doodgaan gebrek aan licht hebben. Gebrek aan liefde, aan léven hebben. zo is de winter ook een periode van verval, afsterven. Alle leven verdwijnt… schijnbaar. Uiterlijk gezien is het leven brengende weg. Gééstelijk gezien is er echter volop leven, maar net aan de buitenkant, maar in het innerlijk, dat nooit kapot te krijgen is! Paars is daarom ook de kleur van hoop op … nieuw leven ná de winter, na de dood, na verval, na slaafsheid van je ego dat je gevangenhield in onwetendheid van wie je was en nog steeds kunt worden!
Geel: Symbool voor het sterker wordende zonlicht. Zonder dat zonlicht is er geen leven mogelijk. De warmte die hoort bij licht (licht en warmte gaan altijd samen) wekt het in de aarde sluimerende zaad en nodigt de planten op om bladeren te vormen en zet dieren aan tot eieren leggen of paren. allemaal voorwaarden voor nieuw leven. De aarde staat voor het vermogen van het hart lief te hebben. Deze liefde zal dan wel aangeraakt, erkend, en gevoed en gedééld moeten worden. Licht doet dat! Licht brengt alles in beweging en verbindt uitersten met elkaar, waardoor nieuw leven op hoger niveau ontstaat. Zonder licht (inzicht, warmte) blijft alles zoals het is en gaat uiteindelijk alles dood. Zonder liefde is het leven hel, volop ontberingen van allerlei aard en leidt niets tot iets constructiefs. Zonder liefde dus geen échte groei al is er schijnbare groei. Geen echtheid, geen heelheid, geen eenwording dus, maar verdeeldheid.
Groen: het uitlopende groen, de nieuwe blaadjes aan de bomen. Fotosynthese wordt weer meer mogelijk om meer zuurstof te leveren om het nieuwe leven in staat te stellen te leven en te ontwikkelen. Door licht is al het leven in staat licht op te nemen. Licht brengt leven, dus vruchtbaarheid. Het is de kleur van het hartchakra, het 4e chakra dat de onderste 3 fasen van ‘lagere’, persóónlijke liefde overstijgt door de wil te dienen en zich te richten op de medemens. De mens wordt zich hier bewust dat het gaat om de hógere liefde die in de 3 volgende chakra’s tot leven komt naar hoe Gód dit bedoeld heeft en nog steeds bedoelt. Immers, Liefde is de grondslag maar ook het doel van het leven. Het is het land van melk en honing waar we allemaal willen leven en wat ook mogelijk is. De gang door de chakra’s door de seizoenen, door de tijdperken heen, laat ons deze weg zien. We zijn nu aanbeland in eind fase 5: we komen tot inzicht, worden wakker en zoeken naarstig naar 6, de tijdperk dat ons evenwicht brengt en ons thuis doet komen in 7. We zijn bijna uit de woestijn, maar zoals alle energie op is aan het eind van een zware reis vol leugens, verleidingen, uitputting, slaafsheid is de koek op, is het sappelen in deze fase en lijken we alleen maar meer obstakels tegen te komen, kunnen we er niet meer zo goed tegen, omdat we ons doel niet eens meer kennen, worden we soms moedeloos en dreigen we bij de pakken neer te zitten. we geloven niet meer in een land van melk en honing dat God ons heeft beloofd…
Wit: de kleur van zuiverheid, heel worden, toekomst. Het doel van het leven is er echter nog steeds. Dat doel is of je het gelooft of niet, nog steeds héél worden. Helen. Gezond worden. Volmaakt worden. Dat betekent dat alle polariteit in welles-nietes, goed-niet goed, schuldig-onschuldig, leuk-niet leuk, bekend-onbekend, liefdeloosheid-liefde, dood-leven, geloof-ongeloof, geest-materie, enzovoort overstegen moet worden. Wit is de kleur van zuiverheid. Reinheid van hart dat we pas krijgen als we alle kleuren verenigen. Immers, wit licht is geen licht als er ook maar één kleur wordt buitengesloten en wordt veroordeeld of … niet wordt gewild. Eenheid bereiken we pas als we stil zijn van binnen en alles aanvaarden in de hoogst mogelijke echtheid die ons doet beseffen dat we allemaal kinderen zijn van één Vader. De ene kudde, de ene Herder maakt de ene religie die de heelheid voorstelt en mogelijk maakt.

Het beloofde land waar het ‘overvloeit van melk en honing’ staat voor de staat van de ziel die geen liefdeloosheid meer in zich heeft en niet meer tot doel heeft. Als je ‘woont’ in een dergelijk land (bent in die staat), dan is er geen liefdeloosheid, onrecht en strijd meer. Het doel is bereikt en iedere ziel (volk, mensheid, mens) houdt hier goed vredevol verblijf.
De woestijn waar het volk (ieder mens, de mensheid) doorheen trekt is het leven in de materie. Gewoon je leven zoals een mens dat leeft te midden van de materie die hem trekt, belaagt, verleidt, afleidt, gevangenhoudt, maar ook voedt, plezier doel en richting geeft. De ellende is dat - als je het doel uit ogen verliest - je snel niet meer weet wat eigenlijk je doel is en je blijft steken onderweg bij iets wat jou wél wat lijkt (vanuit je kortzichtigheid, je verleden, je ervaringen, je kennis bekeken) maar je niet geeft wat je werkelijk nodig hebt of eigenlijk eerder al bewust of onbewust zocht. Het verliezen of negeren van je gereedschap, houvast, tools (de 10 geboden) die je was en nog steeds is geboden om door de woestijn heen te komen, deden je verdwalen en denken dat wat je om je heen ziet het enige is. Je houdt je er dan aan vast, al is het vaak beter wat dan niets. Als dit zo een tijd doorgaat houd je vaak op met te geloven dat er iets veel beters, bestaat. Je gelooft dan niet meer in de goede boodschap dat aan het eind van de horizon, aan het eind van je reis er een prachtig land op je wacht waarin het goed leven is en alle ellende is opgehouden te bestaan.
Je neemt genoegen met het slaaf zijn van wat jou op dat moment als enige bekend is en de maatschappij, de wereld, de mensen, de heersende moraal, je zeggen dat waar en goed is. Je offert je eigen idealen op en gelooft er na een tijdje niet meer in dat je ZELF in jezelf dus de richtingwijzer nog steeds hebt die je als kompas kan gebruiken om uit die woestijn (gebrek aan léven) hebt.
In de woestijn is geen water. Zonder water ga je dood. Water staat voor het enig leven brengende. Het staat voor het woord van God, je innerlijke leiding die jou telkens weer vertelt wat je beter kan doen en jou het echte leven brengt en je in staat stelt door die energie slurpende woestijn te reizen. En het verwarrende is dat jouw weg anders kan zijn dan die van je buurman. Ieder mens is uniek, maar waar hij zijn unieke talenten, geaardheid, zo-zijn bagatelliseert of niet eens heeft leren kennen of heeft leren gebruiken, wordt hij eenheidsworst, waarin mensen elkaar niets meer te leren en te bieden hebben. Het is het unieke dat juist heel maakt. Immers, waar je ieder zijn persoonlijke unieke waarheid zou kennen, zou deze altijd een plek in de samenleving hebben omdat hij altijd benut kan worden. Een mens kan pas dienstbaar zijn door zijn hoogst eigen uniciteit. Leven in de woestijn is eigenlijk niets anders dan slaaf zijn van de gedachte dat je niets te bieden hebt en niet nodig bent, maar ondertussen zeer veel gebrek lijden. Gebrek hebben en gebrekkig zijn is slaaf zijn van de materie en haar afleidingen die je te denken geven dat dit zaligmakend (heelmakend), is, dus jouw gebrek aanvult, maar je in wezen leeg houdt, dus gebrek oplevert.

Bevrijding uit Egypte staat voor het afstand nemen van het walhalla dat het leven materieel gezien zou moeten of kunnen zijn. Het betekent afstand nemen van alle vormen van onwetendheid en liefdeloosheid. Bevrijding uit gebrek is natuurlijk alleen maar mogelijk als je gebrek aanvult. Dat aanvullen is op pad gaan naar het beloofde land in het volste vertrouwen dat het daar veel beter is. Je zult dan al je bezit (hang naar geld, goed, eer, status) moeten opgeven. Alle eigenliefde, ego, hoogmoed moet verleden tijd zijn, wil je openstaan voor het vernieuwende. Er zal vertrouwen moeten zijn om op pad te gaan. Je weet immers dat je naakt, kwetsbaar bent zonder je bezit, je uiterlijke steunelementen waarvan je tot dan dat ze deel uitmaakten van wie je bent..
Je komt erachter dat je anders, méér bent dan je gebrek, je slaafsheid aan de materie. Je hunkert naar écht kunnen zijn, wat nog steeds niet goed lukte omdat je geknecht werd. Je kwam niet uit de verf. Je had de liefde niet. Je zocht ondergeschikte, tijdelijke liefde die je aanzag voor waar en heelmakend, gelukbrengend... maar vaker stress en allerlei narigheid bracht. de Liefde in jezelf was al lang ter grave gedragen - dacht je -. En … je nam er genoegen mee. Je kende jezelf niet, want je was al opgehouden te luisteren naar je hartenwens, de stem van God in jezelf die je altijd weer aanzette tot geloven in méér, op pad gaan naar iets beters en géén genoegen nemen met klatergoud dat materie en verstandelijke beredenering je bracht.

Maar goed, in de lente bevrijdt zich al het leven weer uit de aarde. Die aarde staat voor onwetendheid die nog steeds weten kan brengen. Die aarde wordt nu in de lente voorzichtig verwarmd. En uit onwetendheid gaat alles – ook jij - weer vol goede moed op pad naar meer innerlijke wasdom. De neiging tot groei, ontwikkeling is niet te stoppen. Elk jaar na de winter (afzien in jezelf, een zwaar leven vol ontbering) bot het leven weer uit. Het leven – God in de mens – is niet te stoppen.
Bevrijding uit Egypte doet het Jeruzalem binnengaan. Jeruzalem staat voor de staat van de ziel die thuiskomt in zichZelf, dat God – perfecte liefde is. Jezus kwam op een ezel Jeruzalem binnen.
De Ezel staat voor het minste, het kleinste het onaanzienlijke, het geminachte, het miskende. Als de ziel daarop – in die staat – reist (het leven leeft) komt hij altijd aan in de stad waar het goed vertoeven is. Jeruzalem is ‘de stad van Vrede’. De ‘basis van Salem (vrede). Melchizedek heeft daar zijn basis. Melchizedek, de Hoge Priester Jezus, Bemiddelaar ‘woont daar’ waardoor hoogste vrede mogelijk wordt. Immers, waar de Regeerder liefheeft, leeft het volk in vrijheid, vrede en voorspoed..
Je moet dus in Jeruzalem zijn waar Melchizedek vorst is. Maar je komt er alleen binnen zoals Jezus deed op een ezel, dus deemoedig, je kleinheid beseffend dat je pas groot bent daardoor. Zonder deemoed blijf je immers slaaf van wat jou het beste lijkt. Met een deemoedig hart doe je niet je eigen zin, maar volg je de zin van je innerlijke heelmeester, Gods stem, je geweten dat je maant recht te blijven – of te worden - in liefhebben zoals Jezus deed.
Mensen stonden aan de weg om Jezus te verwelkomen. Ze hadden over de wonderbaarlijke genezingen gehoord en wilden Hem als Koning. Ze werden immers onderdrukt door de Romeinen en Koning Herodes. Ze waren na Egypte wéér – eigenlijk nog steeds - in slavernij en wilden dit ontvluchten. Ze dachten dat Jezus hen wel kwam verlossen. Ze dachten materieel en wilden niet hun eigen wil en idee over wat goed en leuk was opofferen. Ze zagen niet dat Jezus een gééstelijke weg wees, onderwees en… vóórleefde. Ze begrepen niets van die ezel. Welke koning komt nu met zo’n ‘laag bij de gronds beest’ Jeruzalem binnen?! Ze begrepen niet dat alles wat er gebeurde – en nog gebeurt en ooit zal gebeuren – altijd een gééstelijke oorsprong én betekenis had en zal hebben. Alles wat in de Bijbel beschreven is, is werkelijk gebeurd, gáát gebeuren en dient daarnaast vooral gééstelijk opgevat zodat voorkomen kan worden wat ongewenst, liefdeloos is. Daarom is het van grootst belang de Bijbelinhoud gééstelijk te kunnen bezien.

Ze (we) wilden er ook niet aan denken dat Jezus via symboliek wilde vertellen dat het alleen de deemoed van hart is waarop je alle eigenliefde - eigenbelangen dus - kunt afleggen. Immers, pas wanneer je jezelf ondergeschikt maakt aan dienstbaar zijn van je medemens, gaat de wereld vooruit. Nooit wanneer je je eigenbelangen voorop zet. En reken maar dat je eigenbelangen er zijn zolang je Gód, de hóógste onbaatzuchtige liefde terzijde zet!
De intocht in Jeruzalem symboliseert dus de stap die de deemoedige ziel zet, zoals Jezus deed en daarbij dus niet haar eigen beperkte wil vanuit beperkt inzicht en beperkte maat van liefde doet, maar die van Gód. Zó kom je in Jeruzalem, stad (staat) van vrede en op geen enkele andere wijze.
Jezus werd geen Koning. Dat was helemaal Zijn doel niet. Ook wilden veel mensen helemaal Jezus niet als Koning. Het waren de Farizeese Joden die Hem niet konden uitstaan. Hij met Zijn praatjes en wonderen… Ze waren jaloers en vonden dat Jezus een Godslasteraar was. Hij riep zichzelf immers uit als ‘zoon van God, de Verlosser'. Ze zagen Hem niet als de in de Bijbel aangekondigde Messias die ‘Koning zou worden over een nieuw rijk’ en konden dat ook niet herkennen terwijl ze er met hun neus bovenop stonden, omdat het hen aan kleinheid, deemoed, liefde ontbrak! Ze begrepen de tekst in de Bijbel niet gééstelijk, maar zagen het Joodse geloof met bijbehorende rituelen en de tempeldiensten, als een en al wet die gehouden moest worden op straffe van hel als je deze wetten niet onderhield. Ze hadden geen liefde tot God, maar eerder angst voor de wét en de tempelheersers die Gods naam die liefde is hadden moeten vieren in plaats van deze veraf van de mens te brengen en neer te zetten als een straffend eer en status eisend god. Men kon niet verder kijken dan de liefdeloze wet.

Ook de Romeinen wilden Jezus niet als koning. Herodes had er al in het begin bij de geboorte van Jezus alles aan gedaan om te voorkomen dat ‘dat Kind dat alles zou heel maken en het volk zou verlossen van het juk van slavernij’, zou blijven leven. Hij keek met argusogen de ontwikkeling aan. Nu was er zijn kans… Hij gaf opdracht Jezus gevangen te nemen wat makkelijk te doen zou zijn omdat Judas een van de leerlingen van Jezus – hem zou verraden.
Zo doen we nog steeds: Het kwaad – het satanische – wacht altijd de kans op om de mens die vrede wil en op weg is naar de stad Jeruzalem (staat van heelheid van de ziel) binnen te gaan, gevangen te nemen. Daartoe gebruikt het kwaad misleiding, leugen, bedrog en omkoping, controle en dwang. Je mag - als het wordt wat zij willen - de stad niet in zonder code, chip, punten van goed gedrag.
Het kwaad – de eigenliefde – is het tegenovergestelde van deemoed. Het kwaad wil het hoogste woord en beweert dingen waarvan ze geen verstand heeft en maakt van waarheid leugen en noemt leugen waar. Dat kwaad - de mens die eigenmachtig is en vol van eigenbelangen zit - is bang voor de liefde die inzicht, moed, power geeft om alles héél te maken en de waarheid aan het licht te brengen. Het nieuwe leven - ontwaken van de ziel die sliep - wil ze niet! Ze lacht de welwillende mens uit, bespuwt hem omdat hij nog gelooft in de kracht van liefde, zoals nu ook mensen die zich aan Gods liefdeswetten en waarheid willen houden benadeelt, uitlacht, benadeelt, buitensluit, vervolgt. Het kwaad wil de intocht in Jeruzalem onmogelijk maken en roept op om mee te gaan in een materiële nieuwe wereld van verstandelijke, kunstmatige intelligentie en controle die ons geluk moet brengen.

En tóch… het land van melk en honing ís er en nog steeds bereikbaar voor iedereen die dit wil! Het is bezig zich te ontwikkelen op de puinhopen van het verleden, eigendunk, eigenliefde, waarin geen plaats is voor het belang van de medemens en ieder mens slaaf is of slaaf gemaakt wordt van een steeds meer beperkend systeem waarin alle liefde wordt gedood. De materie houdt ons nog steeds gevangen. Nog steeds denken mensen dat deze woestijn een geweldige plek is juist als je God – de belangeloze Liefde - vergeet. Ze beseffen echter niet dat we juist dáárom zo verdwaald zijn en onszelf en onze medemens met zoveel ellende hebben opgezadeld. Het levende water is weg. Daarom is de woestijn ook een woestijn en moet je tevreden zijn met wat er ‘wel is aan karig voedsel’. Dat karige voedsel is nep voedsel dat je wel in leven houdt naar lichaam, maar je ziel in de kou zet. Wie geeft nog antwoorden op prangende vragen? Is er al veel belangrijks niet verzwegen, hebben we niet al zo lang ‘waarheden‘ gehoord die helemaal niet waar zijn? En wordt ons ook nu niet weer een vette worst met prachtige beloften voorgehouden om ons maar volgzaam te doen zijn? Worden we ook niet nu bang gemaakt en gedreigd met een kapotte aarde, vervuiling door boeren, tekort aan fossiele brandstoffen, beschuldigd van onwil en worden nu ook weer niet allerlei waarheden gepredikt die geen waarheden zijn en zogenaamde oplossingen geen oplossingen zijn maar ons verder zullen gevangenhouden, verstrikken, misleiden en het laatste restje vrijheid en liefde proberen te doden? Er is niet veel veranderd sinds de tijd dat Jezus op aarde leefde en de tempeldienaars uit op eigenbelangen de Echte Liefde aan het kruis hingen in een poging alle geloof in de Liefde te doden.. Zolang de mensheid zijn verlossing zoekt in instituten, overheden maar DE ENIGE ECHTE OVERHEID – die Liefde is - negeert, niet wil kennen of niet wil toelaten, zal het levende water verontreinigd en schaars zijn en… blijven.

We hoeven Jeruzalem niet te steunen. Deze materiële stad ligt half in puin verdeeld door egoïsme en hoogmoed en is als zoveel steden verscheurd door haat en oneerlijkheid. Geen mens hoeft daarheen te gaan om ‘Jezus te zien wederkomen op de Berg‘. Nee, de Olijfberg staat voor de top van de dienende, alles vergevende liefde die hoog boven het lage land (onwetendheid, egoïsme) uit tornt. Ieder die zich ‘op die berg begeeft’ zal Jezus zien. Anders gezegd: ’deze mens zal Jezus in zichzelf weten en vanuit hoe Hij wil dat die mens leeft, zijn leven leven. Deze mens volgt dan Jezus ná, waardoor déze mens met anderen die dit ook willen en doen, een nieuwe stad van vrede vormen. Ze komt eraan…, maar we moeten geen voorbeeld nemen aan de materiële stad waarin oorlog wordt gevoerd omdat twee kampen symbool voor mensen die liefde die God is herkennen en zij die dat niet doen… En… we hoeven elkaar geen schuld te geven. Zolang we God als enige bron van liefde zonder grens niet aan het werk laten, zal er verdeeldheid zijn en doen we eraan mee! Immers, uit onszelf weten we nooit goed wat nu werkelijke liefde is of niet. Het is juist dáárom dat we alle waarheid verdelen in stukken die ons bevallen of niet. We veroordelen onszelf omdat we veroordelen.. We steunen oorlog.. of niet. We steunen partijdigheid of niet. We hebben lief… of niet! God zegt: ‘er is geen tussenweg. Je kunt geen twee heren dienen. Het is óf Ik, of niet. Ik ben een na-ijverig God’. Dat betekent niet dat God jaloers is of zo. We dichten Hem weer ménselijke tekortkomingen toe.. Nee, het betekent dat God wil dat je Hem als HOOGSTE liefhebt en De Liefde dus ALLE eer - dus aandacht - geeft en niet dit aspect wél en dat níét. Waar wezenlijke liefde is, is er immers geen verdeeldheid en oordeel en dooft kwaad vanzelf uit omdat je er niet meer aan meedoet! En.. we kunnen ménselijke liefde en idee daarover pas overstijgen door het beloofde land dat overvloeit van melk en honing (voeding en vrede) voor ogen te houden als vaststaand, hoogste doel!
In Jeruzalem liggen niet voor niets de heiligdommen van Christenen, Joden en Moslims zo dicht bij elkaar. Maar we komen nooit over menselijke grenzen heen als we in polariteiten, egoïsme en wettisisme blijven steken. Het is alleen de onbaatzuchtige liefde die ieder als gelijke ziet, die voorwaarden biedt om Jeruzalem dat altijd al verscheurd is geweest, eindelijk tot die ENE hoofdstad te maken waarin vrede heersen zal. Jezus heeft het beloofd, dat dit gebeuren zal. Maar.. we zullen Hem dan moeten navolgen in het opofferen van de eigen kortzichtige liefdeloze egoïstische wil en de wil moeten doen van de Vader: Dat is dus doen wat de hóógste liefde van ons vraagt. Dat is de vader van iedere gedachte. Tenminste… zo zou het moeten zijn. Deze ‘vader’, bron ligt in ons te wachten om gebruikt te worden. Dat kan niet als we in de winter, kou van ons hart blijven zitten en van ons hart een graf maken waarin alle liefde uitdooft.
Pas wanneer we de wetten van de onbaatzuchtige liefde met ons meenemen, wordt onze ziel verlicht en kan ze in dát geestelijk licht van liefhebben, zien welke kant ze op moet om Jeruzalem binnen te komen, waar Jezus, Melchizedek de Hoge Priester, dus Leider is. Het is het volgen van Zijn voorbeeld waardoor we vrede zullen kennen. We zullen dan wel ons kruis moeten opnemen, want niets doen en toekijken maakt Jeruzalem niet tastbaar en reëel. We zullen op de ezel moeten willen gaan reizen door ons leven. Pas dan vormt zich een prachtig rijk van Vrede in jezelf én op aarde binnenkort: Je-ru-SALEM.

(Lees Predikingen van de Heer, Gottfried Mayerhover, hoofdstuk 18. Een citaat hieruit pag. 118:
‘… begraaf het niet, maar buit het uit, opdat het binnentreden in het grote geestelijke rijk, in het grote geestelijke Jeruzalem met zijn tempel - als woonplaats van uw Vader - u geoorloofd zal zijn en u niet, zoals de verstokte Farizeeën, naderhand als slaven van uw eigen hartstochten in alle grote ruimten van Mijn schepping met ronddwalen. U zult daar weliswaar alles kunnen vinden wat u eens genot en vreugde bracht, maar bij al deze vluchtige geneugten met u toch de grotere, veel belangrijkere vreugde, die van Mijn liefde, Mijn genade en Mijn woonplaats missen. Want weet: wanneer uw hart niet Mijn woonplaats is en u Mij niet overal waarheen u zich ook begeeft, in het hart draagt, dan ben Ik voor u nergens te vinden, zelfs niet in het grote geestelijke Jeruzalem, dat immers niets ander voorstelt dan het geestelijke liefdesprincipe dat alles heeft geschapen, onderhoudt en trapsgewijs voorwaarts naar hogere vreugden voert. Neem dit in acht! Bekijk met geestelijke ogen de gebeurtenissen en de tendenzen van uw tijd en u zult makkelijk begrijpen dat de tijd nabij is waarop Ik, de Heer, rijdend op een ezelin, Mijn intocht in de geestelijke wereld, in de zielen van de mensen wil houden. Zalig diegene die voorbereid is, want Mijn komst zal hem niet verrassen’).
Gera Hoogendoorn-Verhoef
(Voor wie wil: Genesis 14-28 - Psalm 110, 1-4 - Hebreeën 7,2)