(Dit verhaal staat te lezen in de Bijbel in Genesis 11 voor wie dit eens wil nazien).
Het verhaal gaat over de nazaten van Noach die in Babylonië komen te wonen. Ze vinden de bakstenen uit en maken stenen huizen. Ze besluiten op een keer een toren te maken die hun aanzien vanuit de hele wereld moest geven. Ze wilden met de hoge toren laten zien dat zij de besten waren. Ze moeten halverwege de bouw stoppen. God zorgt voor een ‘Babylonische spraakverwarring’. Tot dan sprak ieder één en dezelfde taal, maar niet die van God, Die ze nog niet kenden. Vanaf dat moment werd communicatie lastig. Men zocht de gelijksprekenden op. Deze groepen van mensen die elkaar verstonden, verspreidden zich over de gehele aarde, zoals God had bedoeld, maar wat er tot nu toch niet echt van gekomen was. Uit de geschiedenis weten we dat inderdaad in die tijd mensen zich verspreidden overal naar toe. In de Bijbel is te lezen wie waar zijn neergestreken door de tijd heen. De natuurlijke betekenis van de Toren van Babel is in het kort hierboven beschreven. De geestelijke betekenis is het hiernavolgende:
Babel staat voor ‘het rijk, de stad van de hoogmoed’ van de mens die denkt niets anders nodig te hebben dan materie, technisch vernuft en verstand dat dat alles kan bedenken en ontwikkelen. Deze mens kent de Liefde niet. Hij werkt slaafs voor en door de materie en kent alleen zijn eigen kracht of hoogstens die van zelfbedachte goden die hem zouden moeten helpen bij het realiseren van zijn vaak egoïstische plannen. De materie en deze aanbidden wat hetzelfde is als deze belangrijker vinden dan gééstelijke waarden die uit liefde en wijsheid volgen, zijn ook metaforen voor Babel. (ondertussen is het hoogste gebouw in de wereld het Burj Khalifa in Dubai met zijn 828 m. hoogte).
De Twin Towers stonden symbool voor het hoogtepunt van dat materialistische bolwerk dat aanzien moet geven. Letterlijk en figuurlijk staat dat ‘instituut’ (gebouw) voor het leidend zijn van het grote geld, de techniek, maar ook de zelfgenoegzaamheid de wereld te laten zien wie de macht heeft. Dat bolwerk is vernietigd (9/11). Niet zomaar ‘toen’. Niet toevallig, maar als teken dat je op je hoogtepunt van je kunnen, weten, bedenken en willen (materialisme) moet inzien dat dingen anders gaan dan je met je ego dacht te kunnen bereiken of dacht te kunnen bewijzen.
De schuld ging liggen bij de terroristen, de islam. Of dat wel of niet zo was of dat er achter de schermen een ander was die de oorzaak was van de ramp, is allemaal maar de vraag. Wie zal precies weten hoe iets zit? Veel fake nieuws, beelden en berichten. Wie, wat kunnen we nog vertrouwen? Ook toen waren er al slimme strategieën die het volk niet kent, maar waardoor leugen wáár, en waarheid leugen was. Laten we hoe of wat maar in het midden houden. Waar het om gaat is dat je ziet, dat als de mens denkt dat hem niets gebeuren kan, er iets gebeuren zal dat hem klein maakt. Dat klein maken kan een ziekte, geldgebrek, honger, een ramp, verlies van werk, beschuldiging, aangedaan onrecht zijn en nog zo veel meer, wat hem in verwarring brengt.
De mens dacht het leven in de hand te hebben, maar dreigt dit te verliezen.
Ook Covid is zo’n mogelijkheid tot inkeer. Klein worden. De mens bouwde zijn eigen toren tot in de hemel. Symbool voor: ’het kan niet op. Mijn geluk ligt in het alles maar kunnen doen, manipuleren, ontwikkelen en hebben wat ik wil en voorkomen wat mij niet uitkomt’. Maar… er wordt een stokje voor gestoken. Het plan van zelfgenoegzaamheid gaat niet door. Al ensceneren mensen van alles en denken zij dat zij het zo gaan krijgen zoals ze willen, zijn er evenwel ándere machten aan het werk. Deze machten gebruiken dat wat de mens in zijn kortzichtigheid wilde en zich had bedacht. Of mensen nu een virus ergens maakten, manipuleerden of niet, of dat dit virus ‘zomaar’ ergens in de natuur ontstond, het zijn hoe dan ook uitingen van liefdeloosheid van de mens zelf:
- waardoor de voedingsbodem ontstond om plannen die mensen hadden konden worden verwezenlijkt door de slaafse volgzaamheid om dat wat de massa zegt, te geloven;
- er een gunstig klimaat ontstond voor virussen om erin te gedijen;
- en deze de verzwakte met vuil belaste menselijk lichaam - en ziel - konden aanvallen.
Waar de mensheid denkt alle problemen te kunnen oplossen, komt de mens er nu – ieder voor zich – achter dat hij niet meer begrepen wordt, niet meer gehoord (verstaan) wordt, niet meer kan zijn wie hij is.
Ieder heeft andere belangen en andere doelen. Dat strookt niet altijd met elkaar. Er groeit dan verwijdering tussen mensen en groepen. Gevolg is dat er verwarring, verstrooiing, tweedeling komen waar een volk niet meer in eenheid leeft.
Spraakverwarring zorgt ervoor dat je elkaars taal niet meer spreekt. Je groeit uit elkaar en volgt je eigen weg.. . Je kunt, wilt jezelf niet meer verbinden met de ander omdat je jezelf beter waant dan die ander en die ander daarom maar misbruikt, of geluk, welvaart misgunt door alles naar jezelf toe te trekken om het beter te kunnen hebben, meer macht te krijgen. Ook angst voor het verliezen van welvaart, belangen, gezondheid zorgt ervoor dat je slaafs navolgt wat men zegt en beweert. Het eigen unieke denken en handelen houdt op, worden verstikt en laten zich ook verstikken in regels omdat je niet meer vertrouwt op je eigen liefdevolle ingevingen die je zouden beschermen waar dit nodig is.
God wil het unieke, dus zal Hij deze verwarring gebruiken. Hij wilde die verwarring niet. Nee, mensen zélf begonnen ‘een andere toon te zingen’, andere taal dan die van de liefde te praten’. God wilde geen kudde waarvan de schapen geen identiteit meer hebben en klakkeloos de hoogste bieder achterna lopen, zoals dat steeds vaker gebeurt. De hoogste bieder is het goud, het geluk dat materie, techniek en verstand lijken te beloven, maar ook de macht die mensen willen.
Die ene taal die wordt gesproken is die van de hoogmoed. Eenheid is daarbij niet mogelijk, omdat immers ieder beter wil zijn dan de ander. Dat is Babel, of ‘het zijn in Babylonië’, waar niet de taal van de Liefde – de taal van God in het hart – wordt gesproken, maar de taal van het ego, het kwaad, de liefdeloosheid. Deze taal brengt versplintering, waarbij samenwerken niet meer mogelijk is.
Geen gewoon uniek mens is gebaat met bolwerken van materialisme. Hij krijgt er niet meer werk, eten, leefruimte of gezondheid door. Sterker nog, het geld, de macht, geluk blijft hangen bij een bepaalde groep. De groep die men opwaardeert, eer geeft of die het hardst om aandacht en onderwerping van anderen schreeuwt maar in wezen over de rug van al die slaven wil groeien. Er volgt door die ene taal van liefdeloosheid, nog meer liefdeloosheid en dus… onderdrukking!
Daarom zorgde God ervoor dat mensen een andere taal gingen spreken dan die van de toen heersende onwetendheid en hoogmoed. Hij liet als reactie op de sterk geworden neiging tot hetzelfde - hetzelfde bedenken, willen, nastreven en doen = dezelfde taal spreken - waarbij ieder aan eenzelfde doel namelijk beter en meer zijn dan de ander moest meewerken, de impuls tot uniek zijn, groeien. Immers alleen hierdoor zou weer vanuit unieke belangen samenwerking mogelijk zijn.
Juist door elkaars unieke eigenschappen en wil te benutten, is er samenwerking ten goede omdat immers ieder er mee gediend is omdat ieder gezien en gewaardeerd wordt om wat hij is en doet. Dát is het doel van God. Hij wil dat we de ene taal van liefde spreken door het unieke – ieders eigen taal – te doen. Dat is juist wat God in de mens is. God heeft dat unieke als iets goddelijks in de mens gelegd. De liefde die God is, wil dat ieder mens deze kans, dit voorrecht dat het leven is, inziet en benut tot wederzijds nut. Het uniek zijn geeft onnoemelijke kracht als dit unieke gedragen wordt door de liefde. Dat is Gód: alles uniek, speciaal door de liefde voor dat unieke, zodat een prachtige samenleving – ook een bouwwerk – tot stand wordt gebracht.
Dat zijn de vele wegen die naar Rome leiden. Het reizen door al die verschillende landen met ieders eigen taal maakt het mooie in het leven en doet allerlei van elkaar leren, verkennen, leren, delen, eigen maken, zodat het goede versterkt of bevestigd wordt.
Het is juist het diverse, unieke waardoor ieder het zijne kan bijdragen en je eigen doel met behulp van de ander verwezenlijkt wordt. Als je een huis bouwt, bouwt de ene de fundering, de ander metselt de muur, de ander het dak, de ander zorgt voor de inrichting. Je benut elkaars expertise, talent en voorkeur. Wat de een niet weet of kan, weet of kan de ander. Door samen te werken kom je verder en kun je een bolwerk maken. Wie daar niet bij past zul je niet laten meebouwen aan je huis omdat dat immers dan niet wordt wat je voor ogen hebt. De ander dient dan zijn ruimte te zoeken en mensen te verzamelen met wie hij zijn huis wil bouwen. Hoe dan ook, samen maak je dat huis tot wat het is. De bewoner – de geest erin – geeft het huis de goede, minder goede of soms slechte uitstraling al naar gelang zijn liefde is en hij een en ander dus vorm geeft. Een mens herkent de aard aan hoe dat huis is, als hij enigszins gevoelig is voor wat waar en echt is. Het bouwwerk vervalt als de geest eruit wegtrekt en het niet meer onderhouden wordt, waardoor het uiterlijke langzaam vervalt, alleen het meest harde overeind blijft.
Je bouwwerk kan tot in de hemel rijken, maar is niets waard en alleen maar klatergoud en dus misleidend als anderen er niets aan hebben of erdoor verzwakken of verdwalen. Als mensen worden uitgebuit en zelf de mogelijkheid om een huis te bouwen wordt ontnomen, is zo’n bouwwerk goddeloos. De mens moet weer gaan inzien dat hij zijn uniek zijn aan het vergooien is en opoffert aan een bouwwerk dat mogelijk werd gemaakt voor een bepaalde groep.. Je bent slaaf zolang je dit goedvindt…
Gods liefde was (is) er om de mens te behoeden voor slaafse uniforme eenheid waarbij gebouwd werd (wordt) aan een afgodentempel, een toren die zogenaamd tot in de hemel moest reiken maar in wezen een vals symbool was voor schijnbare verbinding met God, liefde voor de medemens. Denk aan de huidige plannen voor de Great Reset waarbij de mens slaaf zal zijn van een digitaal controle systeem waarbij zijn uniek zijn totaal onmogelijk geworden zal zijn tot eer van een groep mensen die de taal spreekt van ‘ieder voor zich, maar alles voor mij’ en zegt God te dienen…, maar dienaar is van het kwaad.
De aarde is bedoeld voor iedereen. Niet voor een bepaalde groep die wil heersen over de hoofden van anderen. De gehele aarde moest bevolkt worden zodat ieder zijn eigenheid juist zou bewaren en zou benutten, zijn eigen lied zou zingen, zijn eigen identiteit kon behouden, zijn eigen taal zou spreken. Dat kan niet als er maar één lied de hoogste toon viert die ingaat tegen de kracht en de schoonheid en rijkdom van het uniek zijn en het onmogelijk maakt om iemand zijn eigen unieke toon te zingen!
Daarom was en is het liefde als God zorgt voor verspreiding. Dat is een streep door de rekening van de hoogmoedigen, die denken met grootse materiële plannen en spullen de ‘eenheid’ te bewerkstellingen. Ze zullen bakzeil moeten halen en moeten zien dat hun doel niet bereikt kan worden als ze niet een INNERLIJKE ENE TAAL - en wel die van God die hen wezenlijk verbindt - willen spreken.
Juist door die verspreiding kunnen mensen aan het essentiële van hun aard en wezen werken. Ze zijn dan op zichzelf aangewezen en zullen het moeten hebben van hun eigen innerlijke kracht. Zolang er één materiële leider (heersende geest, moraal) is en mensen onder dwang moeten doen wat die liefdeloze leider wil, dus de taal van die leider spreekt, kun je die toren ook niet bouwen. Vroeg of laat komen de bouwers, de slaven in verzet en blijft de toren onaf. De leider en zijn gelijkdenkende onderdanen zijn nog steeds van mening dat dat wél mogelijk is, maar de diepe waarheid van alle mensen tezamen maakt dat er een uiteenvallen gaat volgen waar dat die nep-eenheid, die schijnbare eenheid van ‘wij voor ons allen’ wordt nagestreefd, maar waar het wezenlijke eenheidsbeginsel ontbreekt. Een toren gebouwd op deze liefdeloosheid heeft een zwakke basis. En ieder weet dat je geen toren op los zand kan bouwen.
God werkt met zijn gelijkgestemden - geesten, overledenen die rijp zijn (engelen), maar ook gewoon de goedwillende mensen op aarde die inzien dat liefde en samenwerken daarvanuit echt eenheid brengt - aan een écht bolwerk van vrede. Dat gaat tussen de bouw van de toren van Babel waar veel mensen aan bouwen kost wat kost, dóór. Voor ieder is het zijne.
Ieder mens zal plaats moeten bepalen omdat immers het diepste innerlijk geweten dat een keer van hem vraagt. Dat zaait een Babylonische spraakverwarring. Immers, de ene zal dit kiezen, de ander dat. Gezinnen, groepen, relaties zullen onder druk komen te staan omdat ieder voor zich een (andere) keuze zal moeten maken.. Ieder zal weer iets anders willen vanuit andere doelstelling, kennis, overtuiging en belangen. Ieder zingt weer een andere lied en spreekt weer een andere taal. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Gods geest is immers in ieder mens, dus de neiging het unieke te willen, blijft. Dat unieke komt juist sterker aan de oppervlakte waar mensen onderdrukt worden en lang genoeg slaaf zijn en inzien dat het unieke een levensvoorwaarde is. Alleen… zal er iets moeten gebeuren dat mensen wakker maakt en moed geeft om te vechten voor dat unieke.
Menigeen vraagt zich in deze tijd af wat hij zal moeten kiezen. Wat is zijn wezenlijke doel of houvast. Leeft hij voor zijn ego, voor de schijnwaarheid, leeft hij in angst, wil hij materie en macht niet loslaten, of durft hij zich hogere doelen te stellen en zich meer bezig te gaan houden met wat werkelijk rust en vrede brengt? Mensen kiezen snel uit angst. Ze willen horen bij de meest grote schreeuwers, de veroordelaars, de oneerlijken, omdat dit hen voordelen lijkt te brengen. Zij lijken immers te winnen. Ze lijken gelijk te hebben, maar de tijd zal leren dat dat niet zo is. Ze treden de zachtmoedigen, de trouwhartigen, de nog steeds in liefde en waarheid gelovende mens, met voeten. Ze vervolgen, schelden uit, discrimineren, benadelen de zachtaardigen die het unieke willen behouden en zich afscheiden van - of afgescheiden worden van - de massa die niet wakker wil worden, eigenbelangen zoekt en uit angst voor benadeling eieren voor haar geld kiest.
Maar God – de liefde, de oprechtheid in ieder welwillende mens – zorgt ervoor dat die scheiding vanzelf volgt. Ieder mens zal vechten voor zijn uniek zijn. Dat geeft echter wel onzekerheid, verwarring. Je weet niet meer welke taal je moet spreken als je zwak en bang bent… Je verstaat elkaars taal dan ook niet meer en… wegen scheiden zich. Mensen zullen ook ieder hun eigen weg gaan. Het is maar wat je kiest en… van waaruit je dit doet!
Maar het mooie is dat je door je keus steeds meer op jezelf aangewezen bent, je meer in contact komt met het wezenlijke van jezelf. De verwarring maakt je meer en meer echt. Als het zogenaamde mooie, plezierige, leuke, veilige, je luxe, comfort wegvalt, zul je je doelen moeten herzien. Je zult jezelf dan moeten afvragen wat jou werkelijk waard is en welke offers je daarvoor wilt brengen. Je gáát dan ook je weg en komt mensen die bij jou passen, dus jouw taal spreken, tegen. Je verstaat elkaar. Je herkent elkaar. Je vormt met hen nieuwe samenlevingen. Zo kunnen mensen van allerlei soorten en maten met elkaar werken aan de ene wezenlijke taal die iedereen verbindt en erdoor in leven blijven.
Wanneer techniek, materie, groot geschreeuw en dwang leken te winnen, blijft er van dat bolwerk van schijnkracht niets over, als mensen blijven vertrouwen op het goede in de mens dat altijd vrij blijft, ook al zit je op een eiland. Het zal vreselijk zijn te moeten ontdekken dat iemands toren van Babel niet áfgebouwd kan worden vanwege juist de steeds sterker wordende kracht van liefde die mensen uiteindelijk of ze kwaad of goed willen altijd nog eens verbindt! Dat is God in de mens die hem altijd weer door de grootste ellende heen helpt en uitzicht geeft op een betere wereld. Deze betere wereld komt zodra mensen klein geworden zijn door alle nood en inzien dat hun strategie van groter, beter, meer, macht, dwang wel leek te winnen, maar uiteindelijk bakzeil moet halen.
God gaf aan de mens de mogelijkheid om stenen te maken. De mens was vrij om er het goede mee te doen. Zo is dat met alles wat de mens uitvindt. Hij vindt het niet uit, maar hij herkent ergens iets in zijn gemoed en gaat dat realiseren. Anders gezegd: God geeft een plan. De mens geeft er overeenkomstig zijn (graad van) liefde is aandacht aan en wil dat plan gebruiken. Maar wat God niet kan doen is bepalen of de mens dat plan in liefde of liefdeloosheid uitvoert. Het is de mate van liefde en wijsheid in de mens zelf die bepaalt of hij van zijn nieuwe vondst ook iets goed maakt!
De mensheid heeft van ontelbare prachtige eureka’s mooie dingen gemaakt, maar ze nogal eens verkeerd en grenzeloos toegepast, waardoor er onnoemelijk lijden is ontstaan. Het paradijs - waar Gods taal wordt gesproken - is ver te zoeken, al leeft het nog steeds diep verscholen in ieder mensenhart. Ieder mens kan en wil daar wel wonen diep in zijn hart, maar menigeen heeft er geen geloof meer in…
Menig mens denkt dat hij verdreven is uit het Paradijs voor altijd. Nee, dat is niet zo. Maar soms moet een mens verdeeldheid, verwarring meemaken en een ándere taal gaan spreken – de taal van het hart - juist om zijn kracht weer te vinden en zijn eigen unieke weg (weer of alsnog) te gaan. Zodoende komt hij weer in zijn eigen land terecht – komt hij op de ‘plek’ waar die ene taal gesproken wordt die hij kan verstaan als hij dat wil. Hij zal dus ook moeten geloven in de kracht en werkzaamheid van die taal. Zo ja, dan wordt hij gelukkig en gaat zijn plan bijna vanzelf. Immers, hij heeft er liefde voor en krijgt in zijn innerlijk alle kennis aangeboden die hem leidt naar de juiste info, juiste spullen, juiste mensen, juiste omstandigheden op zijn pad.
De innerlijke toren van Babel is geen toren van Babel meer, maar dan een bolwerk van liefde dat een echt solide basis heeft, waarop inderdaad een ‘ontwikkeling tot in de hemel’ mogelijk wordt. De toren is dus wel mogelijk, maar dan vanuit eensgezindheid, wat evenwel op aarde nooit perfect te realiseren is. Geestelijk gezien wél, omdat in de geest geen enkele grens is voor wie werkelijk, dus grenzeloos liefheeft.
Je kunt met je ego, je hoogmoed of met de grootste zak geld denken de toren tot in de hemel te kunnen bouwen, maar deze zal niet afkomen, als je onderweg in verwarring wordt gebracht door je eigen mislukkingen, moeite, pijn, en ook al die verleidingen die je afhouden van je doel. Je moet iets dan wel echt graag – dus met heel je hart – willen, want anders zijn er veel leeuwen en beren, waardoor je toren niet afkomt. Voor jouzelf is het dus ook weer de vraag welke taal je wilt spreken en of je die wilt léren.
Anders gezegd: je kunt jezelf de hemel in prijzen door je slimme verstand, ontwikkelingen die je uit eigenbelangen maar zogenaamde algemene belangen wil zien te bereiken, maar zo werkt het niet. Liefde is liefde en geen nep-liefde. Hemel is leuk als het hemel is, maar is hel als je liefde en dus je intentie niet liefdevol is! De toren van Babel kan nooit wat worden en bereikt nooit de hemel, omdat hemel bereiken of ontwikkelen tot in de hemel alleen mogelijk is op INNERLIJKE gronden, dus uit waarheid en echtheid en… dus belangeloosheid en wederkerigheid!
Daarom houdt ook het bolwerk wat de mensheid nu opgebouwd heeft aan ego en hoogmoed op te bestaan. Alles, de hele materie zal vervormd worden. Er zal zich een wereld op die puinhopen en op het moeten erkennen van je kleinheid ten opzichte van wat God te bieden heeft, groeien. Maar eerst zal men dit moeten inzien. Eerst zal ieder mens moeten bedenken welke taal hij spréékt en welke taal hij eigenlijk wil spreken. Hij zal niet meer Oost-Indisch doof moeten zijn voor zijn hart waar Gods liefdesadviezen te beluisteren zijn en zeggen: ‘ik wist het niet. Mij is niets verteld. Ik had geen keuze’. Ieder mens - dus ook jij - zal verantwoording moeten nemen voor wie je wezenlijk wil zijn. Verwarring stopt als je jezelf op orde hebt. Je bent dan verlost van slavernij en uit gevangenschap van het rijk van Babel, waarin alleen het onechte, uiterlijke, tijdelijke waar en dus waardevol leek, maar het niet is!
Zoals verwarring groot is wanneer er een verkeerd streven blijkt en het lastig of te laat vluchten blijkt, zal ook innerlijke verwarring voorafgaan aan het groeien van het nieuwe rijk van vrede en eerlijke vrijheid voor ieder die dat wil. Niemand zal moeten proberen om uit te vinden om wie het wel of niet gaat. Ieder weet het voor zich! Als blijkt dat mensen de ontstane problemen niet meer in de hand hebben, zal er verwarring zijn voor wie dat dan inziet, maar inziet er zelf aan meegedaan te hebben. Zoveel mensen hebben in liefdeloosheid geleefd, terwijl ze het nooit beseften. De verkilling van liefde is over de gehele aarde in zwakke harten geïnfiltreerd omdat daar een zwak geloof, een zwak streven was al werd er toch nog op een voorzichtige, overwinning van de waarheid gehoopt. Ze werd echter nog niet nágestreefd met heel het hart omdat er zoveel offers mee gemoeid gingen. Het gemak diende de mens, het goede daargelaten. Het is tijd voor eerlijke verdeling van innerlijke wijsheid, van wezenlijke kansen, van talenten, van goederen. De hele wereld moet bevolkt. Het unieke menselijke hart moet nu eindelijk bewerkt, gecultiveerd, beplant. Het is vruchtbaar. Nog steeds… al is er veel tijd verloren. Dat braak liggen bracht weinig goeds op, maar was een nodige voorbereiding om er dan nu eindelijk iets goeds in te laten groeien. De tijd is rijp. Anders gezegd: alle gebieden van je hart (de aarde) moeten nu worden verkend en ingenomen. Al die gebieden kunnen samenwerken door één taal te spreken. Zolang de mens verdeeld is in zichzelf bouwt hij aan een toren van Babel die nooit afkomt, instorten zal en getuigen zal van liefdeloosheid die niets tot stand brengt dan verval en onvrijheid.
Babyloniërs waren goddeloos. Ze waren inwoners van een land zonder leidende liefde, dus zonder God en Zijn adviezen. Ze waren dus aan zichzelf overgeleverd. Vandaar dat afgoderij ontstond en alles prachtig en mooi werd gevonden als dat ‘de goden maar gunstig zou stemmen’.
Dat ‘de goden gunstig stemmen’ niets anders was dan toegeven aan je eigen liefdeloosheid dat je afhield van goed doen, had men niet door. Men bedacht de grootste offers – zelfs mensenoffers - om de goden maar te pleasen. Zo doen we nu ook. We rekken grenzen maar op en zijn er trots op zo vrijdenkend te zijn dat we geen respect meer voor het leven, het unieke, de vrijheid denken te hoeven hebben. Ook dat is de toren van Babel.
Maar zoals hoogmoed vóór de val komt, komt ook de toren gebouwd uit liefdeloosheid nooit af… ! God werkt nog steeds door ieder mens die volhoudt, in stilte gelooft, hoopt en vertrouwt op de alles vermogende kracht van de ene taal die in ieder mensenhart het vermogen heeft gelegd om überhaupt te horen en te spreken: de zuivere liefde die als enige het leven geeft voor altijd aan hen die dit willen en gelovenof gáán willen of gáán geloven. Vanuit deze taal bouw je een sterke toren tot in de hemel op aarde.
Gera Hoogendoorn-Verhoef
Prachtig verwoord en hoopgevend!