Dooddoeners aangenomen, gebruikt, geroepen, maar... wat betekenen ze eigenlijk?
Zo vaak worden bepaalde teksten, belangrijke zinnen, verzen uit de Bijbel aangehaald, geproclameerd, geroepen, gevierd, maar.. weten we eigenlijk wel wat ze echt inhouden? Op grond van verkeerd begrip en onwetendheid willen we soms niets meer weten van God omdat de teksten ons niets zeggen en ze ons tegenstaan of zelfs liefdeloos lijken. We weten vaak niet hoe iets echt bedoeld is en helaas nogal eens deels en ook foutief voorgelicht. We moeten echter wel zélf ook op zoek gaan naar het ware in iets, voordat je met het badwater ook het kind weggooit..
Ik begin gewoon maar ergens. De vet gedrukte tekst is het uit te leggen begrip:
God straft:
Allereerst God als Persoon straft niet, want God is volmaakte liefde en volmaakte wijsheid. Hoe kan Hij straffen als Hij volmaakte liefde is? Straf is immers iets dat niet leuk is en in verschillende opzichten pijn kan doen. Als je liefhebt, gun je dit niemand. Als je volmaakt wijs bent, zul je niet alles goedvinden, omdat dingen geheel fout kunnen gaan als ze onwijs zijn. Iets gaat fout als iets tegen de orde die Gods wijsheid is, ingaat. De orde die God is, is zo ingericht dat alles wat zich ’buiten’ die orde denkt te begeven, of denkt dit te kúnnen, zal ervaren dat hij buiten die orde – die perfecte liefde is - gebrek aan liefde heeft. Dat is de straf: ervaren van niet liefde. Deze niet liefde kan evenwel wijs zijn. Dat is zij, als zij als doel heeft om iemand terug te brengen in de orde die God is. Buiten God houdt het leven op en is het altijd nog beperkt en is het vaak sappelen. Dat laten ervaren kan als straf gezien worden, als dit niet prettig of zeer pijnlijk, zwaar en zelfs liefdeloos lijkt.
Leven dat zich ‘buiten God bevindt’, is onvolmaakt en zeer beperkt en lijdt dus… Niets is er dat God weerhoudt om alles uit de kast te halen wat een mens maar terug doet komen in de heelheid, zodat lijden in welke vorm dan ook, einde verhaal wordt. Juist omdat God eindeloos volmaakte liefde is - kán God niet anders zijn dan Zijn wezen is. Al wat er is in het altijd maar uitdijende universum is er om alle leven dat van Hem is uitgegaan terug te brengen in volstrekte vrijheid naar een volstrekte volmaaktheid van leven. Dat houdt dan in dat Gods orde iemand, iets vanzelf laat ervaren wat het is om niet in Gods orde te leven. Het Is immers het wezen van de liefde om al wat is terug te voeren naar volstrekte vrijheid en deze mogelijkheid geen mens voorbij te laten gaan. Het is de enige weg waardoor het leven zich kan vervolmaken. Immers liefde sterker maken en eigen maken is het enige dat weer volmaakt doet worden. Immers, we zijn uit liefde, weten en herkennen (en willen) dat niet meer, maar zijn op weg om dat weer te gaan ervaren, of je dit nu gelooft of niet.
Om het nog even lastiger te maken: Gods órde is die van de wijsheid. Deze orde kunnen we in ons aardse leven herkennen als de gang van de natuur en alles wat hoort bij alle natuurlijke aspecten en wetmatigheden waar wij mee te maken hebben. Ook geestelijke wetmatigheden horen hierbij, al kennen we deze nog maar amper of hebben we er de meest bijzondere en vage voorstelling en gedachten over. Jezus Christus is de belichaming van Gods orde. Dat is líefde in praktijk gebracht. Wijsheid blijkt uit liefde en liefde is wijs. Wijsheid en liefde zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Waar liefde is, is wijsheid. Wijsheid komt uit liefde voort. Het is niet andersom, omdat niet wijsheid de bron is van het leven, maar liefde! Waar men dus wijsheid zoekt zonder liefde, blijft men beperkt en afgezonderd. Het is de liefde die alles in zich heeft en geeft om er heel door te worden en volstrekt vrij. Er zijn dus twee pijlers waarop we een beroep kunnen doen: op wijsheid (de wet, de orde in God en deze respecteren) of de liefde (zoals Jezus deed, goed doen, dienen in liefde en waarheid). Het meest afdoende is echter de liefde. Immers, de liefde verzacht wijsheid…. Anders om niet, want wijsheid verhardt als er geen liefde in die wijsheid is. Uiteraard is die ‘wijsheid’ dan ook geen wijsheid! Er ontbreekt immers liefde! Een voorbeeld: als je lang onder water blijft, verdrink je. Dat is logisch en geen straf. Het is een logisch gevolg van de orde die God is, dat een mens niet zonder zuurstof kan. God kan Zijn orde niet veranderen, want anders zou zijn orde blijkbaar niet volmaakt zijn! Er valt niets te veranderen. De mens en al wat leeft dient zich echter te voegen naar die orde die is zoals deze is, wil deze orde zich niet tegen hem keren. Straf is dus een logisch gevolg van het niet volgen van Gods orde. Liefde is het enige, alles heel makende. We dienen dus een beroep te doen op Gods liefde in Jezus naam. De liefde kan er voorzorgen dat de orde wordt overstegen, omdat liefde geen enkele beperking heeft en alles mogelijk maakt. Wonderen zijn de wereld nog niet uit. De mens moet die liefde dan wel als hoogste willen dienen en … dus ook in praktijk brengen. Al heeft een mens nog zo geleefd als een beest en hij heeft spijt, is in nood, kan hij een beroep doen op Gods liefde. De meest verschrikkelijke omstandigheden kunnen hierdoor wijzigen!
Jezus wordt ‘het vleesgeworden woord’ genoemd. Omdat God niet meer goed begrepen werd en men dacht dat God onbereikbaar, ver weg was, te verheven voor de mens en men een geheel verkeerd beeld van wie, wat, waar God was had ontwikkeld, besloot God om Zich kenbaar te maken middels de geboorte van Jezus Christus in wie Zijn geest was. God schiep Zich dus een lichaam en werd geboren als mens op aarde om de mensheid voor te leven wat God bedoelde (en nog steeds bedoelt) met Zijn woord (het Evangelie). Het woord van God krijgt dus gestalte, vlees, body, effect. Jezus wordt Gods zoon genoemd omdat in zekere zin de liefde doen de zoon (het gevolg is van God (die de Vader, de Bron is). De belichaming van de enige waarheid die iets zinnigs tot stand brengt.
God daalde af ter helle. Dat betekent: God ‘vernederde’ Zich om in het lichaam van een mens in de stof af te dalen om daar Zelf als perfecte Schepper onderdeel te zijn van de mensheid en de materie. De hel is de stof, omdat in de materie immers grootste onvrijheid heerst en mega gebreken zijn, waardoor alles beperkt is en niets in wezen is wat het lijkt… Alle bewustzijn, intelligentie uit God die ooit koos (of nog steeds kiest) voor de materie en het afgezonderd zijn van God en denkt te kunnen leven ‘buiten’ God is slaaf van de wetmatigheid van de materie. Die wetmatigheid kun je zien als straf. Echter, het is geen straf maar een logisch gevolg van het de weg kwijt zijn omdat er liefde te kort is voor God (de enige waarheid die volmaakte liefde is). Er is liefde tekort omdat dat bewustzijn, die geesten die God niet wilden dulden als bron en doel, hun eigen weg wilden gaan. Die eigen weg is de materiële schepping. Alles wat materieel is, is dus in zekere zin ‘gevangen’ in, ‘slaaf‘ van onvrijheid. Immers, onvrijheid is daar waar God (de volmaakte vrijheid) niet wordt gewild! De mens heeft een vrije keus en kan zich (weer) in Gods orde bewegen wat vrijheid, voorspoed en gezondheid brengt, of ‘buiten’ Gods orde, wat onvrijheid brengt. Maar… hoe het ook zit, overal waar materie is, in welke hoedanigheid, fase ook, is onvrijheid, beperking en dus lijden. Daarom noem je dat ‘hel’. Immers, hel is een afwezigheid van liefde en vrijheid. God wordt dan niet meegenomen als bron en doel in het leven, waardoor het lastig is om je onderdeel te voelen van die Bron waarin er overvloed heerst en alles vrede, gezondheid en welvaart. Niets hoort niet bij die Bron. Wat er denkt niet bij te horen, veroorzaakt dit afgescheiden zijn, verlaten zijn, zélf! Al wat is, komt voort uit de ene levensbron – God – die het leven zelf is. Buiten Hem is nets.
Het is een illusie te denken te kunnen leven buiten God. Het jezelf buiten Hem zetten is een waanbeeld. Het waanbeeld is echter ‘waar’ voor zover iemand niet beter weet en genoegen neemt met die gedeeltelijke waarheid die beperking en lijden brengt. Omdat een dergelijk iemand dit echter niet beseft, zal hij niet door hebben dat hij tekort heeft en lijdt. Hij vindt dat ‘gewoon bij het leven horen’. Hij ziet zijn pech, beperking en gezwoeg als speling van het lot en blijft vaak zitten waar hij zit, zelfgenoegzaam of doodmoe gevochten en teleurgesteld. Hij leeft het leven voorbij… En toch zal de liefde zijn leven verzachten en hem op zoek doen gaan. Hij heeft echter de vrije wil zich over te geven aan liefde ja of nee. Er bestaat in God geen enkele vorm van dwang en moeten.
Toen God ‘afdaalde in de hel‘, leed Hij door zich tijdelijk in de beperktheid te begeven, allemaal uit liefde voor de mens die God kwijt was en extra leed door allerlei dogma’s, verstandelijk beredeneren en egoïstische, kortzichtige, verstandelijke uitleg. Als Hoogste Wezen ervoer God dus het menselijk leven en ging de weg van hoogste opoffering en deemoed om de mens te laten zien dat je aantijgingen, strijd, miskenning, onvrijheid, leugen en zelfs dood of wat er ook maar verder is aan liefdeloosheid, kunt overwinnen door Zelf in de liefde te blijven en te blijven vertrouwen op de ware geest in je die nooit ophoudt te bestaan en geheel aan het licht komt als je stopt met het slaaf zijn van leugen, beperkingen, beschuldigingen, maar … JEZELF blijft (of wordt)!
De Zoon van God (Jezus Christus) is het leven geven aan het woord dat God is en sprak en wilde en doet. Daarom is ook Jezus de weg naar de Vader. Volg je immers Zijn liefde en onderwijs en dus voorbeeldstelling en breng je dit op jouw wijze zoals dat bij jouw mogelijk is en past in de praktijk, dan volg je de zoon tot de Vader. De bron wordt dus gevonden door de stroom water eruit te volgen tot de oorsprong. Zoon is dus in deze zin niet ‘geboren uit’, zoals dat bij mensen gaat dat een kind geboren wordt door een vader uit een moeder, maar een vleesgeworden woord. Dat woord is de wil van God. Zijn plan, Zijn idee, Zijn wil wordt waarheid (manifest) waar liefde die God bedoeld (is), wordt gedaan. Je kan die liefde pas doen, als je er liefde voor hebt. Zonder liefde voor de zoon, kom je dus nooit tot de Vader. Je kan braaf en trouw met heel je inzet de orde die God heeft gesteld, doen (dus leven volgens wijsheid en verstandelijk beschouwen, waaronder ook je houden aan alle uiterlijkheden als rituelen vallen). Maar… als je geen liefde voor deze ‘wijsheid’, orde hebt, dan redt je het niet en is je streven vruchteloos. Daarom ook weer: alleen liefde is hoger dan wijsheid. Zonder liefde voor iets, zul je iets niet volhouden. Voorbeeld: ja kan een moeras inlopen omdat je perse naar de overkant wil. Je kan ook aanvaarden dat het niet mogelijk is en teruggaan of iets anders verzinnen. Je dient dus je wil ondergeschikt te maken aan de orde van God.. Doe je dat niet, dan volgt een keer ziekte, ongeluk en dood. Ook dood van je ziel, waarin je totaal alleen maar je eigen wil wil doen is mogelijk. Dood van je lichaam voortijdig is niet oké, want je ziel had nog veel kunnen leren, zelfs op de laatste dag. Maar moedwillig of uit onwetendheid Gods orde met voeten treden, doet je ziel verduisteren. Alle inzicht, leven en uiteindelijk je laatste restje gezond verstand en goede wil gaat eruit. Een dergelijke ziel zal nooit de hemel (de liefde in God) kunnen ervaren. Zo’n ziel ervaart dan ‘de eeuwige dood’. Hij had immers meer liefde voor zijn eigen waarheid en orde die nooit echt en volmaakt waren zonder God, want anders had hij Gods wil gekend en gevolgd. Hij was dan beschermd geweest! Dit laatste willen we niet horen, omdat we beledigd zijn als we moeten erkennen dat ons leven ons voorspoed brengt als we God bovenaan zetten. Dat betekent niet altijd een leven zonder moeite. Wél een leven van lichter worden van de ziel waar het tenslotte om gaat. Immers, een lichtvolle ziel kan op aarde zeker lijden om verschillende redenen, maar leeft eeuwig in een liefdevolle sfeer na dit leven in ongekend prachtige waarheden verder!
De mens die dus afgescheiden is van Zijn Bron – de volmaakte liefde die het leven is en geeft – kan dus alleen door de liefde te doen (dat is Jezus, de Zoon volgen) weer in de volmaakte vrijheid en geluk terugkomen. Dat is het weer gaan wonen in het Vadershuis.
Wandelen met God, betekent een leven leven ter ere van God, de Vader. Zoals de vader het begin is van een menselijk bestaan (zonder zaadje bij eitje geen vruchtje), is ook de liefde eigen maken en sterk maken voorwaarde om heel te worden (dat heel worden is weer bij God wonen). Immers, juist het gebrek hebben aan liefde (dat is ook ‘verkeerd liefhebben’) IS juist wat afgezonderd en dus niet heel doet zijn! Beperkingen houden dan dus op, waardoor alle kennis en kracht die in ieder mens verscholen liggen aan het licht komen en die mens vleugelen geeft. Vleugels krijgen betekent zoveel als: vrij worden en je overal in en naartoe kunnen bewegen omdat je volstrekt vrij gekomen bent van de aantrekkingskracht die de materie en ook alle liefdeloosheid (tot dan) op je hebben; inzien dat je mét God pas vrij kunt zijn en geen slaaf meer wilt zijn van eigenbelangen van welke aard dan ook, omdat je nú bent gaan inzien dat al die eigenbelangen de afzondering in stand houden en dus onvrij maken, verdeeld, partijdig en beperkt en dus ziek maken of houden.
De mens zal gekastijd worden, betekent niet dat God wil dat de mens lijdt of geslagen wordt. Nee, de mens slaat zichzelf naar mate hij zich in eigenbelangen, materie begeeft en begraaft omdat hij niet meer zoekt naar een hoger, heiliger doel en dénkt dat materie hem alle gezondheid, geluk en vrijheid geeft. De mens straf zichzelf dus door verkeerde keuzes te maken. Die verkeerde keuzes zijn verkeerd als ze onvrij maken, liefdeloos zijn of liefdeloosheid brengen en ongelukkig of ziek maken.
Waar de verstandelijke, wetmatig denkende mens de orde van God ‘aanbidt’ (wil, doet met heel het hart) zal de liefdevolle, gevoelsmens begrijpen dat hij liever te doen heeft met Jezus. Immers, Hij met Zijn eindeloze liefde maakt alle fouten goed, doet alles steeds weer opnieuw beginnen omdat het oude, verkeerde dan niet meer wordt gewild en gedaan. Dat oude niet meer willen en doen, maakt dat iets vergeven kan worden. Immers, het heeft dan afgedaan. Goedmaken doe je iets door de oude fout niet meer te herhalen omdat je dit niet meer wilt!
Waar je liefde in de plaats zet van je foute leefstijl, verleden hoe erg dit ook was, is er dus een nieuw begin Daarom zegt God: ’zie, de liefde maakt alles nieuw. Bij Mij is er vergeving en is alles mogelijk’. Zijn eindeloze opoffering, geduld, mededogen maakt het makkelijker de strenge orde in God te gebruiken in dienstbaarheid, naastenliefde. Het is de liefde die de orde die God is doet overstijgen. Daarom is de liefde meer dan Wijsheid. De orde kan niet anders doen dat deze orde die God is, is. De liefde maakt vrij en maakt de orde ondergeschikt aan wat de liefde wil.
Door liefde is Jezus dus alvermogend en kan Hij de orde der natuur veranderen als dit ergens nodig is om iemand dichter bij de Liefde te brengen. Daarom zegt de Bijbel: ‘niemand komt tot de Vader, dan door de Zoon’. Door ‘God te vragen in de naam van Jezus Christus Mijn zoon, zal alles mogelijk zijn en nog veel meer dan Ik heb gedaan. Geloof dit, en u zult vrede en voorspoed kennen’. Zonder doen van de liefde (dus het in praktijk brengen van Gods woord, het dagelijks brood) is het volgen van Jezus, die deze liefde deed. Daarom zeg je ook dat Jezus deed wat de Vader wil. De bijbel, Gods woord kennen en uit je hoofd leren heeft geen enkele zin. Je zult moeten liefhebben. Dat is het ‘komen tot de Vader’ via de Zoon.
‘Ik zal alle tranen afwissen’, betekent: door de liefde stopt alle ellende. Ooit, wanneer een mens ervoor kiest om via de belangeloze liefde te leven - en dat ook doet - komt hij vanzelf in vrede in zijn hart terecht en gaat hij begrijpen waarom is wat is en zal hij geduld opbrengen en kracht ontwikkelen om zijn ding te doen, zoals God dit in hem wil. Hij krijgt dan kennis en kracht uit God, omdat hij zich ermee in verbinding stelt door de liefde te doen (dat is weer Jezus Christus volgen).
Opstanding uit de dood, is niets anders dan de kracht van liefde willen, toelaten en gebruiken tot wederzijds nut, zonder eigenbelangen. Want, alleen door liefde doen komt alle bewustzijn vrij, waardoor de mens ontsnapt aan de wetmatigheid van de orde van de natuur. Opstaan uit de dood is levend worden (bewustworden van en door de liefde) en gaan doen zoals deze liefde in je wil, vraagt van jou (leven in Christus).
Heb vreze voor de Heer betekent: heb ontzag voor de kracht van de belangeloze volmaakte liefde en stel dit in je leven als doel.
God is Almachtig, Hij is toornig en afgunstig, betekent: De volmaakte liefde is de enige omdat er geen andere levensbron is. Deze bron is almachtig en rust niet eerder voor Zijn wezen overal in vrije wil werkzaam is, omdat deze liefde het enige is dat alles goed doet verlopen en voorwaarde is voor een zo vrij mogelijk leven. God is toornig, betekent dat de gestrengheid (waarachtigheid, kracht, waarheid) van Zijn orde ondervonden wordt zolang iemand zich in die materiële orde bevindt en geen deel wil hebben aan de Liefde die basis is van die orde. Iemand herkent dan niet de bepaalde uitwerking en nut van die orde en noemt die gebeurtenis, die uitwerking dan fout, liefdeloos, goddeloos, onzinnig, nutteloos enz. De mens die dit vindt, zal die orde willen veranderen, manipuleren, naar zijn hand zetten, waardoor deze orde zich meer en meer tegen hem keert, omdat dit veranderen immers gewild wordt uit kortzichtigheid, ego, hoogmoed, liefdeloosheid en denken het beter te weten dan God. ‘God is ongenaakbaar’, betekent dat God is zoals Hij is, onveranderlijk Dezelfde. Wat je ook wil of gelooft, iets dat perfect is, is zoals het is en wordt nooit anders. Als iets perfect is, heeft het alles in zich en is het dus alomtegenwoordig, (dus overal en altijd) de ene Levensbron. Zolang de mens denkt te kunnen manipuleren, keert die orde van de natuur zich tegen hem. Daarom is er zoveel ziekte, ongeval en ellende. We voegen ons niet meer naar de orde van de natuur omdat we deze niet meer aanvaarden, niet meer goed genoeg vinden, waardoor we – zonder dat we de grondslag van die natuur kennen – toenemen aan verwarring, verduistering, onbegrip en allerhande ziekten. We denken zelf God te zijn en het beter te weten. Logisch dat de orde zich tegen ons lijkt te keren. Wij zijn het echter die zich tegen God keren, waardoor we zoveel problemen hebben of het nu gaat in ons privé leven of in het wereldlijk gebeuren.
De mens blijft in afzondering als een mens God niet erkent en dus niet meeneemt in zijn leven als uitgangspunt en doel. Dat doet hem zondig zijn. Immers, het is dan ‘jammer’, gemiste kans, zonde (!) dat iemand zo handelt en denkt, omdat hij zich daarmee zélf veroordeelt tot minder liefde en vrijheid. Zo’n mens lijdt dan omdat hij dit zélf zo wil! Dit heeft dan weer tot gevolg dat mensen teleurgesteld worden en in poging beterschap te krijgen, andere mensen voor hun karretje spannen of beschuldigen, waardoor er een vicieuze cirkel ontstaat van tekort aan liefde hebben, tekort aan liefde doen, waardoor er steeds minder inzicht in hoe en waarom ontstaat en het innerlijk gemoed van de mens steeds minder zicht krijgt op wat waar en goed is (‘het licht zal aan de ziel worden ontnomen. Duisternis zal zijn deel zijn’
). Een dergelijk mens groeit dan verder van God af in plaats van dat hij er zich meer en meer mee vereenzelvigt en wil doen wat de Vader wil. De mens die dus zichzelf lief heeft zonder dat hij zijn wezen kent – dus God niet kent en niet toelaat – zal dus veel minder makkelijk zijn innerlijke stem van liefde (de stem van de Vader) volgen (en ook niet wíllen, maar later niet meer kúnnen horen) waardoor hij meer en meer overgelaten wordt aan wat hij zélf wil en ziet als goed. Daarom neigt deze mens ook meer en meer naar wat de buitenwereld van hem vraagt, luistert hij meer naar zijn verstandelijke of lichamelijke argumenten en steunt hij meer in de materie die hem geluk, gezondheid moet brengen, maar dat nooit afdoende kan en dan altijd nog beperkt en tijdelijk!
God trekt zich dus terug als een mens zijn eigen wil kiest te doen in plaats die van God. De mens verzucht dan: ’mijn God, waar bent u, waarom heeft u mij verlaten’. God trekt zich niet terug en straft niet, maar de mens zet zich zelf dus buiten de waarheid die liefde is, waardoor hij zichzelf veroordeelt tot gebrek hebben en onwetendheid. Dat is wat de Bijbel bedoelt met: ‘oordeel niet opdat u niet geoordeeld worde’. God trekt zich niet terug omdat Hij zou straffen of niet van iemand houdt, maar omdat de mens het zélf veroorzaakt uit eigen vrije keus. Waar jij genoegen neemt met slechte wijn en je doet niet je best voor betere, drink je dus niet de meest goede wijn. Zo simpel is dat…
Straffen is het zich doen voelen van de orde van de natuur, de wetmatigheid van oorzaak en gevolg en ’doe niet wat je niet wil dat jou geschiedt’. We veroorzaken dus onze eigen pijn. De liefde die God is, wil dat niet, alhoewel de wijsheid in God soms zegt: juist omdat ik van je hou en jij Mijn kind bent, wil ik je doen voelen waar jij de fout in gaat. (Juist omdat ik je liefheb, zal Ik je kastijden). Kastijden is een slijpen, polijsten van je hart, zodat je een beter, geduldiger, liefdevoller, minder egoïstisch, minder wreed, agressief, harteloos, stijfkoppig, betweterig mens wordt…
Door nare lastige gebeurtenissen en omstandigheden kunnen mensen ondervinden wat het is om ‘buiten’ God te zijn en komen zij zichzelf tegen, kunnen zij hun denken, overtuigingen, leefstijl, visie herzien. Jezelf e.e.a. afvragen begint vaak pas als er problemen komen. Immers, dat roept op om zelfwerkzaam te worden in iets dat tot dan minder aan de orde was, bekend was, door jou werd veroordeeld en door jou niet werd gewild door je verkeerde wensen, neigingen en overtuigingen en harteloze gedragingen.
De vorst van de wereld is de kracht van de materie - waartoe ook het verstand en het lichaam hoort - die macht heeft over een mens zolang hij die materie eert en meer acht, dus meer aandacht geeft dan de liefde die God is. Een dergelijk mens zal dus alles om die materie, zijn lichaam en zijn verstand doen. Hij geeft dan meer eer aan dat wat hem afgezonderd houdt, terwijl hij meent er gelukkiger, sterker door te worden. In de Bijbel staat dat je ‘God alle eer moet geven’ en ‘geen twee heren kan dienen’. Dat klopt. Als je materie meer eer geeft of nét zoveel aandacht (eer) of nog meer geeft als aan de liefde, loop je vast, want dat gaat nooit samen. Dat is zo, omdat waar materie is, Gods perfectie ver te zoeken is. Immers, de volmaakte liefde is iets geestelijks wat nooit in haar perfectie in die materie kan zijn. Dat is natuurlijk ook logisch, omdat immers waar ook maar één atoom materie is, dat deeltje intelligentie (geest) dat die materie in wezen is, onvrij is, dus nooit volmaakte liefde kan zijn! Alleen waar géén atoom materie meer is, is er iets puur geestelijks. Alleen waar de volmaakte liefde die Gód is wordt gewild, is er voor de mensenziel dit bij Gód wil horen en ook zo leeft, het perfecte leven, vrijheid en is er geen enkele beperking of vorm van lijden of onwetendheid meer. Dat is het zijn in de hoogste hemel, bij God.
De Vorst van de wereld lijkt alle macht te hebben, Zijn wereld is niet die van God. God is en wil immers puur liefde en bevindt zich niet IN de materie. De wereld bestaat uit de mensheid die God niet kent, Hem (de belangeloze liefde, het leven zelf) niet toelaat, niet dient. Ze bedienen zich van eigenbelangen, liefdeloosheid, dwang, verstandelijk redeneren, machtswellust en geldzucht. ‘De wereld’ dient alleen zichzelf en gebruikt zijn medemens in plaats van dat hij deze dient. Deze wereld lijkt alle macht te hebben, omdat overal waar eigenbelangen zijn, er hard wordt geroepen, gevochten en verdedigd (ten koste van anders denkenden) om de eigen waarheden, die overigens altijd maar halve waarheden zijn, zolang ze niet getuigen van ‘iedereen is een kind van dezelfde, ene Vader'.
Deze wereld laat zich regeren door de Beëlzebub, de leugenaar, de geweldenaar, de grote verleider. Beëlzebub staat voor het kwaad dat de strijd aangaat met God en zielen wil winnen voor zijn rijk. Hij verleidt via materie, eigenbelangen en alles wat tegen Gods liefde ingaat de mens. Hij hoopt de mensenziel bij zijn ziel in te lijven, wat ook mogelijk is, als iemand in vrije wil op die verleiding ingaat. Deze mens kiest dan al bedoelt hij het goed toch voor het kwaad en niet voor God. Dat is logisch. Een dergelijk mens werkt dus mee aan het sterker worden van het kwaad dat zich meer en meer laat kennen. Achter deze verleider loopt helaas een grote massa mensen mee. Het zijn de onwetenden, de mensen die God niet willen aanvaarden, maar geloven in geld en goed en andere aardse belangen. Alles wat liefdeloos is, is gewelddadig, liegt, verleidt en wil regeren, heersen. De liefde wil dit alles niet… die laat vrij en dient. Het kwaad wil heersen, is trots, dwingt en maakt onvrij en ongelukkig. Echter… het kwaad is altijd nog bij gratie van God aanwezig. Mensen moeten immers juist door het kwaad leren om het niet te willen en het goede sterk te maken. Waar niemand meer kiest voor dat kwaad in de vorm van alle mogelijke liefdeloosheid, dooft de macht, aantrekking van het kwaad op de mens, vanzelf uit. Daarom zegt God ook: ’Volg alleen Mij en geeft Mij de hoogste eer en het zal u goed gaan’.
De Bijbel zegt dat ‘de wereld in die dagen vergaan zal, opdat er een nieuwe hemel en een nieuwe aarde gevormd zal worden onder heerschappij van Jezus Christus die dan koning zal zijn’.
Zoals er iemand de leider is van een land is er ook in iedere mens een leider. Het is maar wie die mens leidt. Is dat het ego, de eigenmachtige beperktheid óf de alleswetende, kunnende Liefde uit Gods geest die de ziel leidt. Deze laatste dient de Koning zijn te naar wie de onderdaan (de vrije mens) zich voegt en dat ook wil uit liefde voor de Koning.
De wereldse mens die zijn steun haalt uit techniek, materie, bezit, eigenbelangen enzovoort, zal vanzelf inzien dat zijn streven nutteloos is en liefdeloos. Hij zal ondervinden wat het is dat hij tegen de orde die de liefde is, vecht. Daarom vergaat hem de lust. ‘Hij zal verstrikt raken in leugenachtigheid, door de bomen het bos niet meer kunnen zien en hopeloos worden, waardoor zijn gemoed zal vernauwen en hij toenemen zal in benauwdheid en hij zal vervloeken dat hij leeft’. Dit is het gevolg van wie geen steun zoekt en dus ook niet vindt in het er voor elkaar zijn vanuit belangeloosheid. De wereldse mens lijkt alle macht te hebben, maar zal zich genoodzaakt zien om via allerlei ontberingen en lijden klein te worden. De macht van de wereldvorst zal afnemen omdat mensen vanzelf dat kwaad niet meer zullen volgen. De satan regeert zolang de mensen zijn leugens, gekonkel en gemanipuleer zien als oplossing en hem verafgoden. Daarom zegt de Bijbel: ‘wie Mij niet dient, dient de satan. Wie Mij niet eert, geeft de satan alle eer. Wie dat doet is verre van Mij en bevindt zich in de hel’. Satan is de grote geest van verleiding, hoogmoed die veel geesten meenam in zijn wil. Hij had een zelfstandig leven in God, maar koos ‘buiten’ de heelheid te leven onder Gods vlag. Hij verwijderde zich van God en wilde meer macht en gezag. Dit is de wortel van het kwaad dat denkt ‘buiten’ God te kunnen leven. Zijn geest leeft in iedere mensenziel, want de meeste mensenzielen zijn gevormd uit dat megagrote bewustzijn dat satan ondertussen in allerlei uitingsvormen in de materie is. Hij probeert zoveel mogelijk mensenzielen voor zich te winnen om zijn grote gebrek aan liefde te compenseren. Ieder die God niet zoekt, is automatisch snel slachtoffer van de illusie dat materie, geld, goed en verstand en lichamelijkheid; kortom de materie het zaligmakende ene doel is. Satan houdt zich echter niet staande, want hij mag in vrijheid dan al eeuwen proberen zich te bewijzen, de liefde die God is, is echter ook zijn basis, al is dit vreselijk voor hem om te erkennen. God wil ook hem als verloren zoon terug in Zijn heelheid, want ook satans bewustzijn is uit God. God laat hem nog even zijn gang, omdat ook satan een vrije wil heeft en tot inzicht moet komen dat hij fout bezig is en nooit méér kan worden dan God. De strijd die nu gaande is in de wereld is een laatste stuiptrekking om mensen op heel persóónlijke wijze over de hele aarde heen te verleiden en hun zielen gevangen te nemen voor zijn rijk van duisternis óf te kiezen voor de Liefde.
De wereldvorst is de macht van het kwaad, de liefdeloosheid die doet discrimineren, leugen waar doet lijken, waarheid tot leugen maakt, verdeelt, heerst, onderdrukt en goede moraal tot iets fouts bestempelt en verstandelijk ingestelde en hoogmoedige of zwakke mensen die niet bewust kiezen verder doet verkillen. Ze krijgen alle aanzien, gelegenheden, voorkeursbehandelingen dus alle eer, terwijl de gewone deemoedige, gelovige, dienende (godvruchtige mens) tot slaaf gemaakt wordt.
Gód doet zo niet! Hij blijft wie Hij is en is vrijheid, eerlijkheid, transparantie en veroordeelt niemand! Hij is daar waar jij wil dat hij is, als jij Zijn wil wil doen. Waar een mens wil wat de liefde wil, komt hij tot de Vader en begint hiermee het Nieuwe Koninkrijk van God op aarde gestalte te krijgen.
De aarde is het vermogen tot liefhebben in het menselijk hart. Die aarde moet vernieuwd. Er vestigt zich dan een nieuw rijk van liefde (een nieuwe aarde) en inzicht daaruit in het hart van die mens (een nieuwe hemel).
Oude dingen zullen voorbijgaan (al het onware, liefdeloze wijkt voor het nieuwe. Men wil vanzelf het kwaad niet meer) waardoor Mijn kind (de mens die mijn wil wil en ook doet) tot ongekende dingen in staat zal zijn en ‘jongelingen (mensen voor wie God nieuw is) zullen spreken in Mijn naam’.
De oude aarde zal dus vergaan. Ook de wereld. Niet de materiële wereld, aarde, maar de oude harten vol egoïsme zullen de grote minderheid worden. De nieuwe aarde zal gevormd worden uit de puinhopen van eigenbelangen en kortzichtigheid door wetenschappelijke bevindingen en beweringen. Gods rijk van liefde zal groeien dóór alle ellende die die verafgoding van de wetenschap, het verstand, de industriële revolutie, drang tot meer, beter nog beter en groter hebben gebracht. Een nieuw rijk van vrede waar Jezus Christus regeert (= de belangeloze liefde wordt gewild en gelééfd zoals Jezus eens bedoelde en nog bedoelt) kómt, als de mensheid afrekent met de vorst van de wereld.
Gera Hoogendoorn-Verhoef.