Wat is eigenlijk energie? Wat is de beste energieleverancier?
Vroeger stookten we vuur. De mens gebruikte stenen die hij tegen elkaar wreef. Houtje of wat droog gras erbij en het vuurtje was er. Het was een prachtige vinding. Broodnodig voor warmte, het maken van allerlei voorwerpen, maar ook om voeding te bereiden. Gedroogde mest brandde ook goed. Zo stookte de mens alles op wat zijn nut verloren had, en maakte hij alleen vuur voor nuttige noodzaak. Het vuur moest echter steeds beter, sneller en groter. De mens heeft nu om talloze zaken veel vuur nodig.
Vuur is echter niet alleen vuur dat bestaat uit vlammetjes, maar ook uit vonkjes. Stroom, elektrische energie is nog belangrijker geworden dan open vuur. We kunnen ontzettende grote krachten en hoge temperaturen ontwikkelen. Ieder mens kan bijna eindeloos energie gebruiken voor van alles en nog wat. We hebben ondertussen met veel soorten energie afkomstig uit verschillende bronnen geëxperimenteerd. Een bron kan vervuilen, duur zijn, veel ruimte innemen, veel aanpassingen vragen, veel schadelijke gevolgen voor de mens of het milieu hebben, veel risico's voor gezondheid hebben, stinken, schaars zijn, of ook minder. Zonlicht- en windenergie lijken ons op heden een van de schone vormen van energielevering, maar ook hier zien we veel haken en ogen.
Op dit moment zijn we er achter - of denken we te weten - dat energie uit (schaars geworden) fossiele brandstoffen kwalijke gassen produceren die belastend zijn voor het milieu. We beseffen niet dat hoe we alles ook bekijken, keren of draaien we aan alles wel iets fouts kunnen ontdekken. We worden gestimuleerd om allemaal - wel of niet gesubsidieerd - zonnecollectoren op het dak te leggen, maar komen er nu al achter, dat we blijven zitten met teveel overschot aan energie wat we niet kwijt kunnen. Straks worden we gestraft door teveel energieproductie. We kunnen afwachten. Waar winst gehaald kan worden wordt er wel een weg gevonden... We gebruiken wereldwijde web en sturen allerlei data, die met onvoorstelbare snelheid de ether doorvliegen, overal naar toe, bewaard worden, verder gezonden worden, door ieder opgepikt kunnen worden, enz. We beseffen niet dat we hier te doen hebben met allerlei super kleine deeltjes energie die we denken te kennen, door ze te ontleden. We begrijpen echter een heel belangrijk ding niet, dat er IETS is dat die deeltjes die deeltjes doet zijn. We weten nog helemaal niet wat het gevolg zal zijn als er nog veel meer grote clusters data op bepaalde plekken zullen komen... We moeten alsmaar groter, maar komen er achter dat dat groter niet altijd iets oplost. Boerenbedrijven moesten groter, om winst te kunnen maken. Nu moeten boeren maar verdwijnen denkt men, om het gehalte aan stikstof te verlagen. We moeten minder vlees eten, omdat voor de productie van vlees enorm veel energie moet worden geleverd. Is er al eens berekend hoeveel graan we nodig hebben voor de behoefte van onze grote hoeveelheden pizza's, crackers, toastjes, soorten brood, dippers, taarten, koekjes? Je zou haast denken dat dat de landbouw de volgende grote zondebok wordt. ... Of zullen we de moed hebben om eens te kijken naar de energieverslindende auto industrie, de synthetische kleding industrie, de online bedrijven, de goedkope 'AliBabaexpress' leveringen, de farmaceutische industrie, enz.
We kappen bomen bij de vleet en ondanks waarschuwingen gaat de bosbouw in de grote bossen maar door. We zien niet in hoeveel leed we brengen onder de (plaatselijke) bevolking. We hebben ondanks kunststof materialen grote hoeveelheden hout nodig hebben voor onze grotere, meer ingewikkelde huizen die we steeds mooier willen verbouwen. Helaas wordt nog steeds veel te weinig hout gerecycled. We bouwen liever nieuw in plaats van oude gebouwen creatief aan te passen. Opknappen kost immers vaak meer dan nieuw hout gebruiken. We ontdekken dat ook windmolens zo hun schade brengen aan het milieu, door vogelsterfte, slagschaduw, maar ook continue geluidsoverlast en horizonvervuiling. Op dit moment hebben we bedacht dat hout- en pelletkachels niet meer mogen en gaan we langzaam over tot weren van houtkachels. Ook moeten we van het gas af, maar hebben vast niet voldoende onderzocht en afgevraagd waar we toch al die energie die nodig is om huizen aan te passen op een nieuwe energiebron vandaan gehaald moet worden. Wat kost meer?
Buiten al die vragen rond welke energie we nu het beste kunnen gebruiken, kunnen we ons ook een heel andere vraag stellen: Wat is energie eigenlijk op de keper beschouwt? Energie is niets anders dan een elkaar afstoten en aantrekken van super kleine deeltjes die plus of min geladen zijn, geen gewicht hebben en die elkaar aantrekkende, zorgen voor een eindeloze stroom aan reactie, die warmte en licht opwekt. Er is dus IETS - een drang - in de kleine deeltjes om zich te verbinden met een deeltje van een andere polariteit. We weten allemaal dat deeltjes die hetzelfde zijn elkaar afstoten, maar dat deeltjes van tegengestelde polariteit of lading elkaar aantrekken. Zo is dat overal in het hele universum. Zonder dit gegeven van polariteit zou er geen enkele vorm van leven mogelijk zijn. Wat is nu eigenlijk die drang in die deeltjes die doen verbinden? Ja, let op, nu komt het: de energie in die deeltjes die zorgen voor het willen verbinden is de elektromagnetische kracht, of te wel liefde. Dat is het IETS dat iets doet worden. Zonder dat IETS bestaat er niets.
Deze drang die kracht is, is in alles aanwezig. Deze drang om te verbinden is overal en altijd: om iets te laten groeien, iets te doen ontbinden, iets samen te voegen, sterk te maken, weker te maken, vloeibaar of juist stevig en hard. Alle eigenschappen van al wat is, zijn voortgekomen uit de drang tot samengaan van intelligentie die het andere zoekt, ter aanvulling, waardoor het meer kansen, dus groei zal hebben. Dat is nu de aard van liefde: willen dienen tot wederzijds nut. In ieder deeltje hoe klein en nietig ook, is er de intelligentie van liefde die wil dienen, wil samengaan, wil aanvullen wat te kort was, wil heel worden. Daarom is er in alles en ieder de neiging om hetzelfde te doen, al is dat via een andere (unieke) weg. Ieder mineraal, plant, dier, mens, wil heel worden, rijker worden, tekorten opheffen, geven van wat het zelf genoeg of teveel heeft, of aanvullen wat het zelf tekort of amper heeft. Hoe hoger ontwikkeld een levensvorm is, des te meer complex, veelsoortig, uniek die weg en samenvoegingen zijn. De mens heeft als sluitstuk van de schepping de meest unieke vorm om daarbinnen volgens volstrekt unieke, dus persoonlijke wijze, zijn leven vorm te geven. Hij zoekt dus via eindeloze combinaties van bewustzijn uit talloze gedachten, voorvallen, spullen, voeding, bewegingen, enz. zijn geluk. Zijn geluk bestaat hieruit dat hij sterker, wijzer, blijer, rijker, gelukkiger en échter wordt - meer méns zoals hij bedoeld is te zijn - juist door de kwaliteit van keuzen die hij leert te maken. Hij leert dit zoveel mogelijk goed te doen, door al wat hij zich ten doel stelt vanuit en met liefde te doen. Dat geldt voor ieder mens! Juist om dit vermogen is er groei en ontwikkeling. Zodra het bewustzijn uit een lichaam vertrokken is, kan er niet meer samengevoegd, gegroeid, gelééfd worden. Zo'n lichaam noem je dan dood. De intelligentie - dat wat samenhield en samenbracht - is verdwenen.
Wat heeft dit te maken met energie? Het diepste wezen van energie is en blijft het streven naar samengaan, waardoor verbindingen tot stand komen. Hierdoor is groei, ontwikkeling mogelijk. Dat dit vermogen intelligent is, moet duidelijk zijn, omdat er voor iedere soort levensvorm groot of ontzettend klein, een bepaalde orde is, zodat er binnen die soort steeds weer eenzelfde vorm ontstaat, generaties na generaties en dat er bepaalde voorwaarden nodig zijn, telkens weer hetzelfde om te kunnen voortplanten (samenvoegen) groeien, ontwikkelen, ouder worden, aftakelen en sterven. Alleen liefde heeft alle intelligentie om deze drang van samengaan te hebben en mogelijk te maken. Liefde is dus levensintelligentie. Als deze er niet is, is er geen verbinden, dus een uit elkaar vallen, dus ontbinden. Zonder liefde is er dus geen leven!!! Leven kan dus nooit uit zichzelf uit niets bestaan, maar kan alleen maar Liefde als oorzaak ( = OER ZAAK) hebben.
Waar veel liefde is, zijn er goede, gezonde verbindingen die vrucht dragen. Waar weinig liefde is, is minder kwaliteit van verbindingen, waardoor meer gebrekkige verbindingen en dus groei en dus een goed en gezond vrucht dragen (lees ook gunstig gevolg) niet of minder mogelijk zijn.
Hoog boven de aantrekkende kracht van de aarde is er een druk heen en weer bewegen van allerlei deeltjes intelligentie met meer (zin om te verbinden) of minder liefde (zin om niet te verbinden). Zo ontstaat er een willen en een niet willen verbinden, waardoor gelijk gerichte deeltjes elkaar vinden. Deze worden aangetrokken door wat hen past, waardoor ze groter geworden zichtbaar en meetbaar worden. We hebben het dan ondertussen over verschillende golflengten van het licht. Als dat licht zich verzwaart en verdicht, ontstaat er lucht. Als lucht zich verdicht, ontstaat er water(damp) als dat zich verdicht, wordt het te zwaar om te 'hangen', waardoor het naar de aarde 'zakt'. De aarde trekt de zware polair geworden deeltjes aan. Waar eerder de deeltjes nog vrij waren, waren ze gewichtloos en zijn ze logischer wijze niet door de aarde aan te trekken. Deze vrije deeltjes zijn puur geestelijk. Ze kunnen pas op aarde zijn, als ze omhuld worden door een lichaam dat bestaat uit deeltjes die wel door de aarde aangetrokken kunnen worden, dus polair zijn. Deze deeltjes die polair zijn, hebben al tekort aan liefde, want anders zouden ze niet door de aarde aangetrokken kunnen worden. Ze zouden dan immers puur geest zijn omdat ze gewichtloos zijn!
Het bliksemen in de lucht (in de hoogste regio bliksemt het continue) voorziet de atmosfeer van de juiste uitwisseling van deeltjes die elkaar verbinden. Als deze deeltjes intelligentie op gegeven moment hun gewichtloosheid verliezen en dus zwaar worden, naderen ze de aarde, waar ze in de atmosfeer dicht om de aarde heen in de vorm van waterdamp, ijs, sneeuw, nevel een 'lichaam, vorm' krijgen. Ze komen door temperatuursverschillen (waardoor wind ontstaat) dichter naar de aarde, bundelen zich door de aantrekkende kracht en vallen uiteindelijk in een druppel of hoosbui op aarde, al naar gelang er de wind meer of minder was of het licht sterker of zwakker, dus er meer of minder kou of hitte was. Daar worden de deeltjes energie (liefde) opgezogen door dieren, planten of worden ze opgenomen ook door de mens via water of voeding waarin dat water een motor geworden was om dat voedsel te vormen. Immers, water met ontelbare soorten inhoudsstoffen worden als voeding door allerlei lichamen, vormen opgenomen, die ook weer worden opgenomen en worden opgelost, verteerd, waardoor het noodzakelijke in de vorm (het lichaam) achterblijft als voeding, en het overtollige het lichaam verlaat als zweet, urine, vocht, ontlasting. Deze residuen dienen weer andere vormen van leven door erdoor te worden opgenomen. Zo ontstaat er op aarde een eindeloze cyclus van opnemen en afstaan van bewustzijn in de vorm van licht, water en andere voedingsstoffen.
De meest harde, materieel geworden bewustzijns (intelligentie = energie - licht-) deeltjes, worden opgenomen door de lichamen van allerlei soorten en mate en hoedanigheid. De meest ijle bewustzijnsdeeltjes worden opgenomen door het meest geestelijke in dat lichaam, de ziel van de bezitter of vormer van dat lichaam. Een lichaam is dus een voertuig voor de ziel (een meer of minder unieke verzameling deeltjes geest).
Als we fossiele brandstoffen verbranden is er ook een opnemen van energiedeeltjes (zuurstof) uit de omringende lucht en uit de haard (de brandbare stof, het hout, de olie, steenkool, enz.), maar ook een afstaan van deeltjes. De meest geestelijke deeltjes komen vrij door het vuur. Het vuur maakt de hulzen van de materiële deeltjes (cellen) kapot, waardoor de gééstelijke 'deeltjes' (puur bewustzijn) vrijkomen. Zij stijgen op en worden in de atmosfeer geslingerd, waar zij hun weg vinden in recycling door zich te verbinden met huns gelijke al naar hun aard is. Zij vormen dan weer een volgende wolk, bliksemschicht, hoosbui of ... stijgen hoger op en zorgen juist voor een klare, heldere wolkeloze hemel. Zij ontstijgen de aantrekkende kracht van de aarde als zij de polariteit (= egoïsme, afzondering van de heelheid, perfectie in God) hebben overstegen door liefde aan te vullen tijdens het leven op aarde. De zwaardere, meer egoïstische deeltjes vallen als as, roet terug op aarde ergens en worden weer opgenomen door levende wezens, of ook gras, grond, enz. Ze vinden hun weg weer via opname door algjes, planten, dieren, enz. Zo maakt bewustzijn een keten door van leven, lichaam krijgen, ervaring opdoen, groeien, verrijken, afsterven, loslaten en weer vrij worden.
Hoe we energie aanwenden, het blijft een uitwisseling van een bepaalde kwaliteit bewustzijn. Hoe meer liefdevol de deeltjes die we gebruiken zijn, des te beter het gevolg van de uitwisseling van deeltjes zullen zijn. Als we de deeltjes met een juiste intentie gebruiken, hebben we minder negatief gevolg. Waar we deeltjes laten samengaan of juist laten oplossen, vanuit een egoïstische bedoeling, zal het gevolg negatief zijn.
Ik ben van mening dat we de oorzaak voor het milieu probleem niet moeten zoeken bij het (veranderend) weer, het klimaat, teveel stikstof of koolstof, maar dat we moeten kijken naar waarom er zoveel stikstof is geproduceerd en waarom er zoveel koolstof in onze tijd vrijkomt. Zuurstof is soms schaars. Zou het komen doordat liefde schaars wordt? Zouden stikstof en koolstof meer in de atmosfeer komen omdat wij zelf veel meer hebzuchtig zijn? Zouden we de moed nog eens hebben om op een meer geestelijke wijze te kijken naar het klimaat en het milieu? Zouden we de moed hebben om onszelf bij de kladden te grijpen en vanuit betere intentie wat om ons heen is aan natuurlijke - en scheikundige stoffen te gebruiken tot wederzijds nut?
Als we betere, heilzame verbindingen zouden maken, zou er een samengaan moeten zijn en een groei die ieder zou dienen. Dat dat zo is, is een grondregel van hoe de schepping in elkaar zit: Zonder dienstbaarheid en juiste intentie zaken te benutten tot wederzijds nut en welzijn.
We zien steeds meer onregelmatigheden in de natuur. Levensvormen sterven uit, meer en meer lichamen verzwakken, worden ziek, temperaturen schommelen bizar, water teveel en water te kort, enorme droogte, grote orkanen, windhozen, bevingen, enz..
Zouden deze verschijnselen gevolg zijn van ons harteloze egoïstisch handelen? Zoveel hebzucht, zoveel eigenbelangen, die we vertalen in 'economische belangen', zijn debet aan de vele problemen die we zien ontstaan. We geven dan wel de schuld van vervuiling aan houtkachels of boeren, en veranderend klimaat, maar vergeten ons te bedenken voor het gemak dat alle gevolgen een oorzaak hadden. Deze oorzaak is op de keper beschouwt altijd een gééstelijke, omdat aan alles van wat er in materie afspeelt - hoe dit ook is - er éérst een idee of te wel een gééstelijk iets, een gedachte van een bepaalde kwaliteit aan vooraf ging. Waar eigenbelangen spelen, hebben we te kampen met gebrekkige liefde, al bedoelen we het doorgaans goed. De kwaliteit van menig idee is dus niet zo goed als we denken. We weten niet eens meer wat dienstbaarheid - samengaan tot wederzijds nut - inhoudt. Daarom veroorzaken we zelf door onze liefdeloze gedachten en onwetendheid zoveel problemen.
Het weer, het klimaat is een weerslag van wat de mens heeft gedacht en heeft gedaan. Stikstof, koolstof zijn nu dan de boosdoeners. Deze stoffen zijn er nu teveel. Klopt. Het zijn de belichamingen van 'vervuilde gedachten' die voortkwamen uit eigenbelangen, dus liefdeloosheid. Ze verdringen de broodnodige zuurstof. Zuurstof is de belichaming van dat wat leven geeft: de geest van de liefde, die er letterlijk en figuurlijk voor zorgt dat een lichaam, algje, plantje, diertje, dier, mens kan leven! Zuurstof is de drager van het levengevende intelligentie die een mens moet inademen (opnemen) om er dienstbaar door te kunnen zijn. Zuurstof kan zich verbinden met stikstof en koolstof of welke stof dan ook, waardoor er iets goeds ontstaat of gemaakt kan worden. Er moet dan wel voldoende zuurstof om ons heen zijn! We maken die zuurstof zélf goed en zuiver als we zuiver naar de Liefde leven. We kunnen ons pas goed verbinden met zuurstof als we daden willen stellen die we willen doen uit liefde, goede intentie dus. We nemen dan voldoende zuurstof op en kunnen die altijd vinden, ook waar het tekort aanwezig is, door rijkelijke meerderheid van 'foute' stoffen, dus liefdeloos bewustzijn. We verbinden ons dan met de juiste dingen, mensen, omstandigheden, enz., waardoor we sterk zijn en onze talenten het beste kunnen gebruiken. We zijn veel te bang dat er een te kort aan zuurstof zal zijn, door vervuiling van de aarde. Nee, zo'n vaart zal dat niet lopen. De mens zal - als hij zich met het juiste wil verbinden (dat is dienstbaarheid als uitgangspunt nemen), het goede doen en te midden van de grootste problematiek of dreiging op de juiste bron (licht, zuurstof, liefde) aangesloten blijven. Er is altijd genoeg, want de bron van zuurstof en zuiver liefdevol licht zal nooit ophouden te stralen. Doodeenvoudig omdat zuiver dus liefdevol licht altijd stroomt, omdat het nooit een eind heeft. Gods intelligentie - licht - stroomt eindeloos de ether in. Ieder kan gratis tanken uit deeltjes van dit licht door dit in zich op te willen nemen. Het zal er altijd zijn, voor wie dit wil.
Dus.. niet houtkachels wegdoen of boeren wegsturen uit onze maatschappij, maar liefdeloze vervuilers van de grote machten die egoïsme, hoogmoed als oorzaak hebben aan pakken door ze niet meer te willen. Waar deze vervuilers niet meer gewild worden, verdwijnen ze vanzelf en ontstaat er weer een harmonieuze wereld waarin plek en ruimte en licht, gezonde lucht en temperatuur is voor iedereen! We kunnen bij onszelf beginnen: Wat hebben we werkelijk nodig en waarom denken, doen en willen we wat we denken, doen en willen...
Sonne Hoover.