Wat is de aard van het zuiver geestelijk ‘iets’ dat leven is.

We hebben gezien in een eerder artikel (5 aug. 2018) dat er dus een geestelijke levensbron moet zijn. Uit die bron komt alles, maar dan ook alles voort.
Dat kan niet anders, omdat die geestelijke bron ALLES is, óveral is, ónbegrensd is en dus totaal vrij.
Deze geestelijke bron moet dan het leven zelf zijn.
Want... er kan natuurlijk niet nog iets dat perfect, alles is, onbegrensd is, náást iets dat perfect, alles is en overal is, bestaan!
Dat 'iets', die ene levensbron is dus het enig echte, het ware leven, waar alles uit voortgekomen is, komt en zal komen.
Buiten deze bron is er dus niets, dat óók leven zou kunnen geven.
Een vorm, een lichaam kan dus nooit het leven van zichzelf ontvangen of van iets anders 'naast' het iets dat de perfecte levensbron is.

Voor alle duidelijkheid zal ik deze perfecte eeuwige onbegrensde bron met een hoofdletter aanduiden, om goed te bedenken dat we het hebben over deze volmaakte bron en niet over een andere bron.

Als dan deze Bron de enige Levensbron is, dan moet deze Bron ook alle intelligentie zijn.
Deze Bron kan dus nooit niet denken, nooit niet weten, nooit een vergissing maken, omdat immers deze Bron alles, maar dan ook alles in zich heeft, en dus uit dat alles alleen maar het juiste kan scheppen op de juiste tijd, in de juiste mate, enz.
Deze Bron doordrenkt alles, dus de hele ongeziene geestelijke wereld, de ether, de zwarte gaten, iedere cel, ieder onderdeel van een cel, het kleinste onderdeeltje van een atoom heeft de waarheid in zich.
Deze levensbron wordt in alle tijden God genoemd. Of ook Bouwmeester van het heelal, de innerlijke gids, de Grote Meester, De Grote Geest, enz.
Ieder kan de naam noemen die hem het beste ligt. Als je je afvraagt hoe je die levensbron dan zou kunnen noemen, kun je je het volgende bedenken: als jij zegt dat je Hans heet, dan zul je ook Hans genoemd willen worden. Roept iemand 'Kees' tegen je, dan zul je niet antwoorden. Je bent Kees toch niet? Zo heeft ook God zichzelf een naam gegeven en wil zo genoemd worden: Jahweh, of in eerste tijden van de mensheid: Jabusimbil (Ik was, Ik ben en Ik zal zijn). God heeft ook gezegd dat Hij de 'Hemelse Vader' is. God zei: 'Ik ben het ware leven. Ik ben de eeuwige Vader die je leiden zal. Ik ken je sinds je oorsprong. Kom bij Mij en Ik zal je vrij maken..'. Als God dan zegt dat Hij het leven is en hij is de Vader, kan het niet anders zijn, dan dat het Leven de Vader is. Als de enige Bron het leven is, dan kan het niet anders zijn, dan dat het leven God is.

Het beeld dat God zegt dat Hij de Vader is, is op zijn plaats, omdat ieder mens weet

1. dat hij een vader heeft
2. geen mens ooit kan zeggen dat hij niet uit deze vader is voortgekomen en
3. deze vader er altijd voor hem is, gezien of ongezien. Hij is niet meer weg te denken.

Wat de bedoeling is van de perfecte Vader, is dat Hij je door en door kent, je bloed bent van Zijn bloed, Hij alles, maar dan ook alles voor je over heeft om jou de werkelijke mens te helpen laten zijn die je bedoeld bent volgens hoe jij ten diepste bent. Hij is dus een echte 'Ik ben', als voorbeeld voor zijn kind om het te helpen de echte 'ik ben' te zijn. De opdracht van de vader is dus: het kind leren een  'ik ben zoals ik werkelijk bedoeld ben te zijn',  te helpen worden, door het goede voorbeeld, de goede, wijze raad, de liefdevolle zorg waar ook orde bij hoort, zodat het kind later op eigen benen zijn zo zijn kan uitdrukken in liefde zoals dat hem past.

Als je een fijne, wijze, liefdevolle vader hebt, die in alle opzichten goed voor je is, je alle kansen en steun geeft, dan zul je er mee eens zijn dat God Zichzelf schetst als de Goede Vader die van ieder mensenkind houdt en het juiste mogelijk maakt, door alles wat Hij heeft daarvoor in te zetten. Zonder God geen leven...
Dat is heel wat lastiger, als een mens géén goede vader heeft gehad en mogelijk alleen maar narigheid tijdens zijn jeugd heeft ervaren en nooit iets goeds van zijn vader te verwachten had. Zo kan het ook zijn dat een kind niet eens weet wie zijn vader is... Hoe kan een kind zich richten naar de wijze, liefdevolle lessen die het kind nodig heeft om er sterk en zichzelf door te worden, als het de vader niet kent, niet bij zich heeft, of deze vader hem een vreselijk leven bezorgt. Hoe kan een kind leren wat het goede is, als hij dit goede niet voorgeleefd krijgt?
Het wordt dan moeilijk om het beeld van de Goede Vader te schetsen en te doen voorstellen. Laat staan dat je vertrouwt op de wijsheid en waarheid van de kracht die van die Vader, die allesgevende Levensbron uitgaat!
Je zult dan eerder vertrouwen op jezelf of een mens die volgens jouw idee het beste met jou voor heeft. Dat is hachelijke zaak, want wie kun je vertrouwen? Wie is er perfect? Wie is volmaakt in liefde en wijsheid hebben en geven? Wie kun jij tot het diepste wezen pijlen, om te kunnen beoordelen of wat iemand doet of zegt klopt en kracht heeft?
Hoe weet je dat jij het goed hebt of die ander?

Dat kun je als mens ook nooit goed bekijken, omdat je je immers geen juist beeld kan vormen van wat goed voor jou is, omdat je zelf helemaal niet perfect bent en ook nog eens niet alle mogelijkheden, talenten, capaciteiten hebt, om alles tot stand te brengen. Een mens is een teken van groots leven, maar niet het leven zelf! Een mens kan ontzetetend veel talenten, kennis en gaven hebben, maar kan nooit alles tegelijk en dan nog al die dingen perfect! Een mens is een leven uit het perfecte leven. Een bron uit de Bron.
Daarbij kan een mens hopeloos beschadigd zijn door een fout voorbeeld, waardoor je niet eens meer kunt denken in het goede dat nog steeds ergens schijnt te moeten bestaan.
Dan nog heb je mogelijk wat foute karaktertrekjes die veel onmogelijk maken of zelfs dingen stuk maken. Mogelijk ben je heel egoïstisch, hoogmoedig, bang, ongelovig, ongeduldig, zwak, zit je vol haat, ben je supertrots op je mega verstand, heb je foute denkbeelden, gebrekkige voorstelling van zaken, heb je verkeerd idee over wat je wilt, wil je wel iets, maar geloof je er niet in, of wil je geen moeite doen om iets te ondernemen, te wagen, te leren... Je ziet het, een mens moet nogal wat hobbels overwinnen, voordat hij wezenlijk zijn weg zonder al te veel obstakels en omwegen zal kunnen gaan!
Iets kan onbereikbaar voor je lijken, terwijl het nog steeds op je ligt te wachten, dichtbij of ver weg, nu of later...
Daar zie je weer in, dat het geestelijke met al zijn mogelijkheden er overal, ergens, hoe dan ook, is, maar alleen (helaas) voor jou lang niet altijd merkbaar, zichtbaar, aan de orde, of geloofwaardig.
Eigenlijk zit je in je leven altijd ergens midden in de polariteit. Deze houdt je - als je niet uitkijkt - gevangen in een grote beperking, waardoor je niet verder kunt kijken dan je neus lang is.
Je blijft dan waar je bent met je zo-zijn, je idealen, je doelen die je je stelt, je overtuigingen, maar ook je verwijten, je ideeën over wat goed of fout is, liefdevol of liefdeloos. Waar trek je je grenzen als je zelf niet weet, hebt geleerd wat goed of fout is. Wat is jouw referentiekader om te checken wat het beste voor je is?
Het is juist door de dingen die je overkomen dat je leert verder te kijken dan je dacht dat mogelijk en waar was.

Maar... een referentiekader mag niet ontbreken. Hoe kun jij begrijpen wat het Leven is, of het Leven van jou vraagt of jou te bieden heeft, als je niet eens weet wat LEVEN is, kan zijn, of bedoeld is te zijn? Wat heb je daar over te zeggen als je niet eens je best doet om te onderzoeken wat het Leven dan wel niet is en wat dat voor jou te betekenen heeft? Waar baseer je jouw mening over? Op mensen die allemaal weer iets anders vinden, bedenken, menen te bewijzen, geloven of niet? Wees moedig en besef dat je een referentiekader nodig hebt om er zo volledig mens door te kunnen zijn, zodat je eens vrij kunt zijn wie je zo diepst van binnen zou willen zijn... en nog kunt gaan worden!

Omdat het leven voortkomt uit de ene Levensbron, kan die Levensbron geen dood brengen.
Dood kan dus alleen door iets anders komen!
Je kunt dus nooit de Levensbron de schuld geven van pech, verval, oplossen, destructief gedrag, dood en vergankelijkheid.
Immers, de perfecte Kracht heeft die dingen niet in zich, want de hierboven genoemde dingen zijn tekenen van beperking, dus van tijdelijkheid en plaatselijkheid.
Daarom is het zo, dat de Levensbron geen levenloosheid is en dus ook niet kan veroorzaken!!!
Wat je niet hebt, kun je ook niet geven!

Nu lijkt dit 'uitpluizen' van waarom iets is zoals het is mogelijk muggenzifterij, maar bedenk eens, wat verkeerde veronderstellingen allemaal tot gevolg hebben:
- We kennen onze diepste wezen niet en daarom dénken we dat we alleen onze buitenkant zijn.
- We geloven niet in een eeuwig geestelijk leven.
- We denken dat we uit onszelf, zomaar 'toevallig' zijn ontstaan
- Kennen dus ook geen stramien waarbinnen we het beste zouden kunnen leven om geluk, welvaart voor ieder zoveel mogelijk te creëren.
- We scheppen, ontwerpen, denken mega grote ingewikkelde dingen uit, die ons leven moeten vergemakkelijken, maar zien telkens weer dat we niet kunnen ontsnappen aan de polariteit waar we gewild of ongewild deel van zijn.
We hebben dus te maken met uitersten en weten er niet mee om te gaan.
Allemaal omdat we denken dat dit alles is wat er is en dat het geestelijk zuivere niet bestaat!

De vraag is hoe we deze uitersten herkennen, hoe we ze kunnen hanteren en gebruiken om er beter van te worden.
Dan komt natuurlijk weer de volgende vraag: 'wat is eigenlijk beter'?
Wie bepaalt dat?
Wat geeft eigenlijk waarde aan iets?
Is het niet juist doordat ieder mens weer een ander idee van wat waardevol is, daarom zoveel verdeeldheid en dus strijd, oneerlijkheid, ellende bestaat?
Waar is dan ook alweer  ons referentiekader, wat ons helpt te bepalen wat wel of niet door de beugel kan en waarom dan wel niet?

De levensbron moet liefde zijn. Zuiver Liefde. Waarom?
Omdat haat alles doet versplinteren en liefde alles doet groeien.
Dat is zo, omdat mensen die liefhebben, niet oordelen. Zij verdelen dingen niet in hokjes, maar laten er alles zijn omdat er vertrouwen is dat datgene er met reden is.
Mogelijk is datgene niet makkelijk of leuk.
Mogelijk had het er niet hoeven te zijn, maar het is er!
Er wordt in een liefdevolle gemeenschap (samenwerking) niet geoordeeld of iets dus wel of geen waarde heeft en daarom wordt iets aanvaard.
Door en met dat aanvaarden ontstaat er een samenwerking, waarin ieder het zijne kan toevoegen en ook doet.
Wat niet past, zal vanzelf blijken en veranderen, zodat het wel past.
Wat minder goed is in het geheel zal een ondergeschikte rol spelen en niet te hinderlijk worden, maar nog steeds aanvaardbaar. Ieder zal zijn plaats kennen en ieder de taak die hem past en die hij aankan. Zonder een liefde in zuivere vorm, loopt het stuk natuurlijk! Waar ergens liefde tekort is, is de kiem van ontevredenheid, eigen gewin, egotripperij, ik ben belangrijker dan jij, ik ben meer nodig dan jij, ik kan beter..., enz. enz. aanwezig.

Wezenlijke liefde is er pas als mensen dat willen en er hun best voor doen. Waar een sprankje eigenbelang is, is er geen bereidheid op te offeren, te laten voor wat er is, of wordt er juist eindeloos opgeofferd, omdat er te weinig eigenwaarde is, of angst om de ander niet te pleasen en tegen zich te krijgen. Ook luiheid is zoiets. Zonder voldoende liefde voor iets, wordt men lui en presteert men niet wat zou hebben gekund. Waar er werkelijke liefde voor iets, zijn bergen niet te hoog! Waar er onvoldoende vertrouwen, goede wil is, is er onvoldoende power en doorzettingsvermogen, geduld, barmhartigheid om een plan - hoe klein of groot ook - te laten slagen! God heeft gezegd:  wat een mens vast wil, zal gebeuren in Mijn naam. Dat betekent dus, dat als mensen in de naam van de ECHTE liefde iets willen, dit ook gebeuren zal. Wat er niet gebeurt, moet blijkbaar niet gebeuren, kan  nóg niet gebeuren, of we herkennen niet dat het aan het gebeuren is, of het is al gebeurd en we hebben het niet eens geteld, omdat het ons niet zinde, we het niet hebben herkend of we het niet genoeg van waarde vonden.  Dat komt dan weer allemaal omdat we... tekort aan liefde hebben.

Als mensen zichzelf en hun leefwijze, overtuiging, plannen beter vinden dan de anderen die andere ideeën hebben, dan zal er altijd verdeeldheid blijven of zal die verdeelheid een keer gaan groeien.
Daar heb je weer die polariteit. Altijd weer in het leven heb je te maken met polariteiten, waardoor je wel een keus moet maken vóór of tégen iets.
Alleen... hoe maak je die keus en vanuit welke intentie?
De kwaliteit en aard van de geest, het bewustzijn dat jij nastreeft en bezit, bepaalt hoe jouw keuzes zijn en wat je er uiteindelijk mee doet.
Alles is dus eigenlijk goed, als je maar.... lief hebt, want in liefhebben zitten alle goede dingen verpakt.

Zoals in een goede samenwerking - waar ieder zoveel mogelijk het goede zal kunnen ervaren - alles vanuit liefde plaatsvindt, vindt ook de schepping van al wat is plaats vanuit liefde.
We hebben het uiteraard niet over een menselijke liefde, want die is zeer beperkt.
Dat wisten we al.
We hebben het over een góddelijke liefde. Een perfecte liefde, waarin alles perfect in harmonie is.
Er is dus een bepaalde liefdevolle orde in het leven zelf - in God zo je wilt - die het juiste kan voortbrengen, in een eindeloos aantal variaties, de eeuwigheid lang.

Het 'iets', de Bron van het leven die perfect is, is zó onstoffelijk, zo púúr geest, dat het niets anders dan energie is. Dat is niet meer te meten. Energie die bijvoorbeeld in de ether aanwezig is, kun je nog wel meten. De energie die vrijkomt bij een bliksemschicht of heerst in een onweersbui is ook te meten. In alle weersverschijnselen is de mate van energie te meten, precies of minder precies of zelfs moeizaam of amper. Eigenlijk is er in ieder deeltje een bepaalde lading van energie te meten.
Dat is niet toevallig zo. Eigenlijk zie je hier al aan, dat in ieder hoe klein deeltje ook, er een energie is, die 'lading' geeft.
In ieder deeltje is er dus weer dat 'iets'.
Toch is een keer, op een bepaald moment dat 'iets' niet te meten, waar het geen deeltje materie meer bevat!
Tegelijkertijd is er dan een omslagpunt van materie naar geest.
Waar ogenschijnlijk niets lijkt voor onze zintuigen, is een mega, verschrikkelijk grote kracht werkzaam. We kennen die kracht echter niet, als we niet weten dat die kracht bestaat. God zegt van Zichzelf: 'Niemand kan Mij naderen, Ieder die dat zou pogen, zou verteerd worden',  'Niemand kan Mij zien en leven tegelijk' en 'Ik ben overal en in alles'.

Liefde is geen ding. Het is een kracht. Deze kracht is het wezen van al wat is en doordrenkt al wat is, al is het in een bepaalde mate. Deze liefde uit zich in allerlei hoedanigheden, vormen stoffelijk en onstoffelijk, maar het WEZEN van dat totaal van dat alles is nog steeds liefde. Deze liefde is niet altijd en zelf heel vaak niet aanwezig in al wat is!  Dus ook in een steen is liefde. Ook in een moordenaar is de grondslag nog steeds liefde.. Later meer hierover.

Hoe kunnen we de kracht van het leven, de liefde opmerken? Een voorbeeld: ik merk de stroming in het midden van de rivier pas op, als ik mijzelf niet meer vasthoudt aan een rots. Ik wordt dan weggesleurd door de kracht van het water, waar ik eerder dacht er tegenop te kunnen zwemmen. Of anders: zolang ik denk dat ik iets kan en moet bedenken om een oplossing te hebben voor iets, zal ik die oplossing niet of moeizaam vinden, als ik niet het 'iets' in mij de ruimte geef. Dit lijkt niet zo, maar toch is dit de waarheid als een koe.
Het 'iets' in mij is immers het levenbrengende en heeft alles in zich. Ikzelf ben als mens beperkt, kan beperkt denken en heb beperkte middelen tot mijn beschikking. Hoe in de wereld denkt een mens dan toch zelf het beter te weten en niet het 'iets' in hemzelf sterk te maken en ermee in contact te komen? Dat 'iets' is de liefde die God is in IEDER mens en die alleen maar wacht om herkend, gewild en gebruikt te worden.

We merken die kracht niet op, of wijzen de uitwerking van die kracht toe aan iets anders, als we die kracht van dat 'iets' niet kennen of aanvaarden. Deze geestelijke kracht is niet te meten met technische apparatuur of vernuftig ook.
Deze geestelijke kracht kan materie vervormen, veranderen, waardoor dingen zouden kunnen oplosser, waar dit reëel gezien niet mogelijk is!
Deze geestelijke kracht kan deeltjes bij elkaar brengen, die geen mens zou kunnen samenbrengen.
Deze geestelijke kracht kan benut worden, door alleen geestelijke hoedanigheden die de materie doordringen.
Als we de geest zouden benutten, zouden we oplossingen hebben voor alle problemen en ellende, welke dan ook.
Maar wat is dan de aard, de geestelijke hoedanigheid van dat 'iets' dat alles doordrenkt alles samenbrengt, samenhoudt, voedt en richting geeft?
Het is de liefde.
De zuivere liefde heeft alles in zich, waardoor alles wat past bij elkaar komt en alles wat iets anders wil, dat andere kan gaan zoeken en versterken.

Die liefde is overal, is er altijd, heeft geen grens. Daarom zegt God van Zichzelf:'Ik ben eeuwig, onveranderlijk dezelfde zuivere liefde die alles in stand houdt, doet groeien en vrij doet zijn'.
Liefde brengt samen wat elkaar wil dienen.
liefdeloosheid brengt scheiding aan, bij wat elkaar zou kunnen dienen.
Liefde brengt ontplooiing, door een samengaan van allerlei talenten, doelen, kunnen en wil.
Liefdeloosheid brengt alleen dat samen wat het eigene versterkt.
Daar zie je al weer de polariteit:
Liefde en liefdeloosheid, of te wel samengaan om elkaar te laten groeien en samengaan om het eigene te versterken.
Je ziet dus, dat ook hier weer uitersten worden gezocht.

Waar gaat het om?
Bij liefde gaat het om dienen. Samenbrengen, samenvoegen: groei.
Het andere -  dat wat anders is - wordt gediend, waardoor dat andere kan groeien. Pas als liefde wordt gegeven, kan deze worden opgenomen.
Waar géén liefde wordt gegeven, valt er ook niets op te nemen. Iets blijft dus wat het is en groeit niet.
Verval is een stil blijven staan, omdat er geen vernieuwing komt, doordat het 'andere' niet wordt opgenomen.
Groei is een eigenschap van liefde. Samengaan ook. Daarom neigt alles wat wil verbinden tot het andere, tot samengaan.
Omdat liefde in wezen niets anders is dan elektromagnetische kracht, houdt deze kracht alle dingen die liefde hebben, vast.
Wat geen liefde heeft, wordt echter ook vastgehouden! Anders zou die Liefde niet oneindig en overal zijn! Als de perfecte Liefde ooit zou ophouden die perfecte Liefde te zijn, zou zij niet zijn wat ze was en zou ze 'doodbloeden' en grenzen hebben, dus beperkt zijn! Dan zou er tegelijkertijd geen leven meer mogelijk zijn, omdat juist de diversiteit en het eindeloos voortgaan en ontstaan van mogelijkheden en levensvormen - gezien en ongezien, dichtbij of mega ver weg - niet mogelijk zijn!

Alleen, de liefde gebruikt de liefdeloosheid en maakt andere vormen van levensvormen, waardoor er eindeloos nieuwe kansen, combinaties ontstaan, waardoor het leven, de liefde in een vorm, er ooit een keer, hoe dan ook, uit vrij komt en volmaakt kan worden.  Dood, verval dienen dus het leven! Het gééstelijk leven komt juist door dood vrij om er juist door die dood in een eeuwig leven 'terecht 'te komen om er dáár verder te groeien, steeds dichter naar volmaaktheid toe!

Ook het liefdeloze wat er is, wordt dus verbonden en vastgehouden, alleen, de liefde laat het toe dat het de eigenliefde is in die delen die de vorm maken, dat zij elkaar zoeken en steunen.
Liefde zou geen zuiver liefde zijn, als het iets tegen zijn zin liet vasthouden.
Liefde brengt alleen iets samen en houdt alleen iets samen als er een hoger doel (vrij worden, volmaakt worden) mee bereikt kan worden.

Liefde kan niet dwingen en laat altijd vrij.
Een mens herkent dat vaak niet, dat iets liefde is, dat dingen gebeuren omdat juist met behulp van die gebeurtenissen een vorm oplost of verder komt, groeit en dichter bij zijn doel dat het heeft, komt. Ook oplossen, vervallen is liefde. Hierdoor komt het bewustzijn dat eerder 'gevangen' zat in een vorm die deed beperken, vrij! Zo te bezien is dus b.v. een aardbeving liefde, als rotsblokken vergruizen, zandbeddingen veranderen en vegetatie dus sterft of juist ontstaat.
Een slak die wordt opgegeten door een vogel, dient met zijn vlees de vogel als voedsel. De slak zijn bewustzijn komt vrij en wordt samengevoegd met ander passend bewustzijn, waardoor er een meer complexe ziel met al meer liefde dus, zal ontstaan. Het lichaam wordt verwerkt in de vogel als voeding en die lichaamsdeeltjes doen de vogel groeien. Wat niet nodig is, vervalt, ontbindt en wordt weer opgenomen door ander leven, zoals bacteriën, planten of andere dieren. Zo heeft alles nut, is er een eindeloze cyclus van eten en gegeten worden, opnemen en afgeven, loslaten en verwelkomen. Alles krijgt een kans om vrij te komen of geboren te worden. Ziekte kan een ziel doen inzien dat er dingen kunnen worden veranderd, dingen fout gegaan zijn, dingen die losgelaten of juist opgenomen dienen te worden om nog meer liefde op te kunnen nemen, te geven en te .... zijn!

Het is dus liefde dat er dingen gebeuren die zwaar zijn, als onrecht of oneerlijk gezien worden, of het ook soms zijn. Liefde laat in haar onmetelijke wijsheid toe dat dingen gebeuren juist om de liefde aan te wakkeren in een vorm een lichaam, een ziel, waardoor meer liefde gegeven en meer liefde opgenomen kunnen worden!!!

De aard van het geestelijk 'iets' dat het leven is, is zuiver liefde. Zonder Liefde zou niets er zijn en niets bestaan. Daarom is het van grootst belang een juist idee te hebben of te ontwikkelen in wat zuiver liefde is en wat we er zelf mee kunnen doen. Doen we immers 'meer' liefde, dan zullen we er zelf deel aan hebben en die bron in ons dus doen groeien. We zullen juist door het doen van de liefde heel veel onrecht, wantoestanden, onbegrip voorkomen, wat de oplossing is van alle, alle problematiek. Daarom is het heel belangrijk dat een mens leeft met het referentiekader 'zuiver Liefde' of te wel God en niet vertrouwt op zijn eigen beperkte inzichten die er zijn zolang een mens niet gelijk is aan die zuivere Liefde.

Waarom het zo is dat het overal in de schepping altijd weer gaat om liefde opnemen en geven, dus dienen, zullen we een andere keer uitleggen.

Sonne Hoover