De wereld op zijn kop....
Er is veel gaande. Ieder die om zich heen kijkt, het nieuws volgt, TV programma's ziet, maar ook zeker voelt, bemerkt dat er heel veel aan het veranderen is. Wat eerder normaal was, is nu bijzonder. Wat bijzonder was, is nu normaal.
Een normale gang van zaken. Zo is het leven. Door tijden heen veranderen dingen, waarden, mensen, ideeën, doelen.
Dat heeft tot gevolg dat alles verandert. Dat kan ook niet anders, dan wat leeft, doet veranderen. Het leven zélf is immers juist de kracht van verandering. Daar staan we niet altijd bij stil. Verandering is goed. Verandering is de bedoeling.
Het anders (ver-ander-s) worden is een doel (be-doel-ing). De oproep is misschien wel niets anders dan:'verander-eens'.
Wat nu het punt is: wat valt er eigenlijk te veranderen. Iets dat goed is en ieder bevalt, hoeft niet veranderd. Toch gebeurt het genoeg - jammer genoeg veel te vaak - dat goede dingen veranderen omdat mensen vinden dat er verandering nodig is, omdat dat gevraagd wordt door een groep mensen. Ook omstandigheden veranderen. Al is het maar door het weer.
Als het een tijd lang droog is, dan krijgt je behoefte aan water. Logisch als je inspeelt op een lange droogteperiode zodat je problemen vanwege te erge of te lange droogte kunt opvangen. Dit soort veranderingen zijn normaal en goed.
Maar dan komt weer een andere vraag naar boven: waarom is het eigenlijk een langere tijd droger dan eerst. Waarom nemen b.v. de droogte perioden meer ernstigere vorm aan? Bij dit aspect van een zaak zul je verder moeten kijken dan je neus lang is. Zo kun je bij alle veranderingen kijken, wat er eigenlijk de diepe oorzaak van is. Ook zul je er naar moeten willen kijken of de doelen nog wel goed zijn. Zijn die doelen al behaald? Zijn ze voorbijgestreefd en is het doel uit het oog verloren en hebben we ons laten afleiden van dat oorspronkelijke doel, waardoor het naar de achtergrond is verdwenen en zijn er andere halszaken naar voren geschoven of gegroeid?
We moeten ons als mensheid dus de juiste doelen stellen. Ik zelf ken eigenlijk maar één doel: Dat doel is - ja, je leest het goed - liefhebben. Als we meer liefde als uitgangspunt nemen, zullen we doelen stellen met behulp van liéfde. Wat de weg daartoe is, zal voor ieder weer anders zijn, als die liefde maar de weg is.
De doelen die de wereld zich nu stelt zijn economische of doelen die goed uitkomen voor bepaalde machtige groepen.
Doelen om er lichamelijk, financëel, tijdelijk, uiterlijk, verstandelijk gezien beter van te worden. We gaan vaak door roeien en ruiten en over lijken heen. Dat hebben we vaak - goed bedoeld of onwetend - niet in de gaten.
Hebben we nog wel een juist begrip van wat liefde is? Ik denk van niet. Immers, er zijn veel mensen van baby af aan al beschadigd omdat zij geen goed voorbeeld van wat liefde is, kregen. We worden al zo geïndoctrineerd met wat de belangrijke doelen in een mensenleven zouden moeten zijn, dat we zijn gaan twijfelen als we ánders zijn. We twijfelen over wat anderen van ons vinden. We zijn vaak veel zwakker dan we ons voor doen en houden de façade op teneinde kansen te hebben en putten ons uit om doelen door anderen, door de maatschappij gesteld, te halen. Er zijn mensen die die het échte, integere, de liefde als onbereikbaar zien of nutteloos, omdat het 'te soft' is en 'nergens toe zou leiden' omdat we immers 'die tijd gehad hebben' en met grote problemen kampen, die andere aanpak vragen dan zacht, lief en prettig. We kennen allemaal wel de kreet:'zachte heelmeesters maken stinkende wonden'. Als je dit doortrekt moeten we dus hard worden en liefde maar vergeten zo lijkt het.
Daar gaat het denk fout. We vragen ondertussen - ook weer goed bedoeld te midden van groeiend kwaad en veel onveiligheid - om meer regels, meer bescherming, meer wetten, meer toezicht, meer structuur. Bijzonder genoeg roept iedereen ook om meer vrij willen zijn, minder betutteling, makkelijker bestaan, minder regels, meer uniciteit, meer ruimte voor individuele ontwikkeling en kansen... Helaas lijkt er in deze tijd juist meer versnippering te komen, minder mensen aan het werk, minder kansen voor iedereen, meer dwang van 'boven af', méér discriminatie door regels die bedoeld zeggen te zijn om minder te discrimineren, wat alles leidt tot.. minder vrijheid en meer autoritair gedrag. Een ieder voor zich. Dat betekent dus misbruik, gebrek aan ruimte, gebrek aan respect voor ieders eigenheid, terwijl we er prat op gaan om in deze tijd zoveel aandacht en ruimte te hebben voor alles en iedereen dat en die anders is dan 'doorsnee'.
We gaan zelfs zover dat we natuurwetten die we als normaal en wetgevend zagen, nu betwijfelen.
We vragen ons af of waarden en normen nog wel op hun plaats zijn en tarten de hunkering in ieder mens toch alsjeblieft te mogen zijn die we zijn. We weten niet meer wie we horen te zijn. Moeten mag immers niet meer. Mogen moet kunnen.
Lijden is dom en zinloos. Waarom zou je alles wat lastig is niet voorkomen, weghalen, uit de weg gaan? We twijfelen al met al aan wie we ten diepste zijn, zouden kunnen zijn en de doelen die we ons als individu of als overheid, als volk, als mensheid stellen. We moeten er alleen uit zien te komen en dreigen te verzanden in een mega versnippering waarin zoveel mensen de weg kwijt raken of zijn. We hebben geen referentiekader meer, waaraan we ons zouden kunnen vasthouden. We maken onze eigen kaders, die juist afbakenen. Hoe kan dat vrijheid brengen?
We roepen om meer politiemachten omdat we zelf de wet niet meer naleven.
We halen zelf niet meer de kastanjes uit het vuur, maar verwachten dat overheden, instanties, buren, ánderen dat doen.
We kijken niet meer naar wat we zélf kunnen veranderen, maar verwachten dat anderen zich aanpassen..
We mogen geen natuurlijk vlees meer eten en kweken dan maar kunstvlees in een lab.
We zijn niet meer tevreden met wie we zijn en laten alles aan ons lichaam aanpassen en hopen dan maar op meer welzijn.
We sturen boeren weg door de regelgeving, zien hen als verdelgers van de natuur, bezitters van veel te veel grond, maar kinderen weten niet meer hoe een aardappel in de grond komt en er uit gaat.
We vinden dat er veel te veel koeien zijn maar laten in de natuurgebieden kuddes koeien lopen die te weinig voeding hebben. We halen de bewijzen uit rapporten dat koeien beter af zijn in stallen, en zien een paar jaar later, dat die rapporten toch niet kloppen. De koeien moeten de wei in! Wat blijkt? Dat ze even later ook helemaal de wei niet in moeten. Er zijn er veel te veel! Dat land is veel beter te benutten. Er moeten zonnepanelen op! Zouden deze toch wel bijzondere ontwikkelingen het gevolg zijn van wisselende belangen en gevechten die bepaalde groepen hebben over de hoofden van vele boerengezinnen die failliet gaan, heen?
We mogen niet meer onze eigen roof- of plaagdieren in de hand houden, maar moeten dure bestrijdingsdiensten inhuren.
We eisen beterschap in alle gevallen af en gaan tot het gaatje, maar werken niet aan de geestelijker, achterliggende grond van waarom we eigenlijk ziek worden. We aanvaarden onze pech niet meer.
We tarten het weer en beschieten de wolken met zilverdeeltjes zodat het droog blijft of een bui verderop gaan vallen.
We roepen op tot goede zorg voor het milieu kost wat kost. Iedere burger heeft hiermee te maken, maar het lijkt erop dat de zwakke mens grote boetes kan krijgen als hij bepaalde (voor hem) ondoorzichtige regels niet naleeft, maar hij deze amper kan voldoen, terwijl grote - economisch gezien belangrijke geld in het laatje brengende - bedrijven een naar verhouding kleine boete opgelegd krijgen, die zij makkelijk kunnen dragen.
Mensen op hoge posten kunnen fouten maken. Ze krijgen een geldbedrag mee. Hun toekomst is zeker gesteld, op enig gezichtsverlies hier en daar. Een eenvoudig mens die moet ploeteren omdat hij geen leger voor hem werkende personeelsleden heeft op wie hij de schuld kan afschuiven, zal zijn bedrijfje kunnen sluiten als hij een fout maakt.
We exporteren onze melk en importeren melk uit het buitenland in, omdat dat goedkoper is. We halen onze zo geliefde goedkope spullen uit het verre buitenland en misgunnen hierdoor mensen die moedig zijn een kans om iets dat soortgelijk is te produceren en te leveren. Het zou ons immers wat centen schelen... We investeren miljoenen in het buitenland, terwijl er in het binnenland ook grote nood is. Wat er dicht bij is, zie je echter minder goed. Waar je met je neus bovenop staat, vind je vaak gewoon. Wat ver weg is, ánders is, geeft ons reden voor snoepreisjes. We doen dan goed voor de ander, maar ook voor onszelf.
Als we dood willen, mag dat niet, maar als we willen leven ook niet meer... Men zegt dat we mogen zijn wie we zijn, maar ondertussen wordt er naarstig opgeroepen om toch maar te aborteren als we door onderzoek weten - waartoe we bijna verplicht zijn zogenaamd om menslievendheid - dat de baby een aangeboren beperking of ziekte heeft, of zelfs maar ongewenste haarkleur of geslacht..
We zeggen dat ieder toch gezonder moet kunnen worden, maar tegelijkertijd roept ieder dat inenten noodzakelijk is, terwijl als deze groep mensen haar huiswerk goed zou doen, zij zou kunnen weten uit wetenschappelijk onderzoek, dat veelal de talloze inentingen op jonge leeftijd en onder ongunstige omstandigheden (verkoudheidje, kwakkelen, verkeerde voeding, stress) juist zorgen voor veel verzakking van het immuunsysteem en dus ziekte.. Dan gaan we nog met zijn allen in het kader van vooruitgang inenten verplichten. Hoezo vrijheid?
Wat te denken van irisscans, vingerafdrukken. Zo veilig... Maar hoeveel gevallen zijn er al bekend door foutieve DNA tests?
Hoe is het gesteld met de privacy? Is deze er eigenlijk nog wel? Alarmapps, steeds meer afscherming door speciale tools om je hard en software veilig te maken en allerlei versleuteling technieken, wat allemaal veel implementeren kost, veel kosten met zich meebrengt, maar hoe weten we eigenlijk of alles wel zo veilig is? Big Brother is Watching You.. en.. we blijven mensen. We maken allemaal fouten. Dus, hoe goed en waterdicht onze netwerken ook zijn, het is de mens die ze bedient..
Een World Wide Web dat ons omsluit. We kunnen er niet meer uit weg. We moeten er in mee, want anders kunnen we niet 'kopen of verkopen', zoals in de Bijbel al wordt gewaarschuwd..
We zijn slachtoffer van wantrouwen. De nieuwe AVG wet. Zou die de boel veiliger maken, of zijn er juist meer boetes uit te schrijven vanwege datalekken die nu ineens overal voor kunnen komen, waar eerder je een email 'gewoon' even fout adresseerde? Geweldig en goed, deze technische hoogstandjes. Maar... geloof je nu werkelijk dat alles werkelijk veilig is en waterdicht?
Wat als elektriciteit ineens wegvalt. We kunnen dan niets meer. Scholieren leren niet meer goed rekenen en kunnen alleen nog maar handelen vanuit de mobiel, waar alle gegevens, codes op staan. Wat beginnen we nog buiten onszelf? Veel vooral jongeren leven in een virtuele wereld. Pas vroeg een jongen van 17 die heel wat uurtjes met gamen doorbrengt en koos voor opleiding Dier&Welzijn, wat het verschil is tussen een haan en een kip... De werkelijke wereld is voor velen veraf geworden. De onwerkelijke wereld wordt als echt beschouwd...
Als een bank een fout maakt, wordt dat afgekocht. Een schandaal met grote gevolgen komt op de schouders van de belastingbetaler neer. Witwassen is mogelijk. Als je maar macht hebt en je het af kunt kopen..
Straks moeten onze kinderen en kleinkinderen zich afvragen hoe ze toch kunnen herkennen of ze het met een man of vrouw te doen hebben of met een X mens. Een vrouw wil niet als vrouw geregistreerd staan. Ze wil een kruisje bij haar geslacht. Toch zegt 'ze' dat ze zich 'ze' wil noemen. Met wie hebben we hier te maken? Erger nog, hoe kunnen we onze kinderen helpen dat ze weten bij wie ze later horen? Hoe kunnen we mensen beschermen tegen mensen die nu ineens vinden dat er ook andere soorten mensen bestaan dan man of vrouw. Hoe kan een wezen die niet meer man of vrouw is kinderen maken of baren? Ook dat is al onzeker. We planten gewoon organen over zodat je kunt wat je wilt, koste wat het kost.
Kan iemand die MS heeft, geen benen heeft, doof is, een arm mist, een bochel heeft, weinig intelligentie heeft, enz., dat teniet doen? Moet hij er niet het beste van zien te maken en leren aanvaarden dat hij heeft wat hij heeft? Zou hij er misschien juist door tot op grote hoogte kunnen stijgen waardoor hij veel goeds kan doen voor de mensheid? Waarom zouden dan niet mensen die 'in een verkeerd lichaam geboren zijn' dat ook zo moeten kunnen? Zouden we ons als mensheid niet beter kunnen afvragen hoe het eigenlijk komt dat zoveel mensen zich niet gelukkig voelen in en met hun lichaam? Zou het soms komen door al die giftige gassen, stoffen, voedingsadditieven, hormonen in drinkwater, medicijnen, drugs, of ook leefstijlen dat onze lichamen al vóór de geboorte gedoemd zijn belangrijke stoffen te missen of belast te zijn met giffen waardoor karakters, lichamen en dus levens bij voorbaat al vervormen?
Gezin stichten van man en vrouw is al niet meer de voorwaarde om kinderen te krijgen en op te voeden. We kunnen overal goedkoop gezegd - want je zult maar geen kinderen kunnen krijgen en radeloos zijn - shoppen. Zaaddonoren, een man ergens zien te regelen die voor even wel jou van dienst wil zijn, terwijl je verder niets te maken wil hebben met een vader, een kind adopteren als homostel, desnoods een familie van 2 vaders en 2 moeders, hoe de relaties ook maar zijn...We lijken het allemaal wel zo eerlijk te vinden dat ieder gelijke kansen krijgt.. Maar... hoe kan het kind de uitersten van het leven verkennen als hij niet die speciale eigenschappen die een man of een vrouw van nature hebben, van nature meekrijgt en ervaart?
We willen er niet van horen dat er dingen zijn die niet op te lossen zijn, maar dat acceptatie nodig is.
Zijn we grote ego's aan het kweken, bommen die een keer exploderen in geweld of liefdeloosheid, al is het maar in de vorm van een mensonterend beleid, waarin we alleen maar erop uit zijn onze egoïstische wil te kunnen en mogen doen in het kader van zogenaamde vrijheid? Zal deze zogenaamde vrijheid het winnen van de wezenlijk liefdevolle drang om vrij te zijn en die alle mogelijkheden in zich heeft, ongeacht grenzen?
Is deze zogenaamde vrijheid niet anders dan gevangenschap? En is echte vrijheid niet alleen te verkrijgen door liefde willen en doen? Is liefde eigenlijk nog wel liefde of beschouwen we zelfs eigenschappen die liefde liéfde doen zijn zoals vertrouwen, trouw, eerlijkheid, zachtheid, mededogen, dienstbaarheid, orde, inzicht, innerlijk weten, niet bang zijn, volhouden, geduldig zijn, als ongewenst?
Denken we er te komen door hardheid, trouweloosheid, oneerlijkheid, hardheid, meedogenloosheid, wanorde, gebrek aan inzicht, niet meer innerlijk weten, bang zijn, stoppen zodra het moeilijk wordt, ongeduldig zijn?
We zijn allemaal ergens ondersteboven van al die veranderingen waarbij waarden en normen ineens niet meer waardevol lijken te zijn. We schermen met allerlei inzichten die belangrijke, gestudeerde mensen zeggen te hebben.
We vertrouwen niet meer op ons innerlijk, maar moeten ervoor naar artsen, hulpverleners, zieners. We hebben steeds meer houvast nodig aan uiterlijke zaken en zijn niet meer tevreden met wat bij je status hoort. Hoezo status? Vies woord. Iets moet altijd meer of beter. Status beperkt... Waar is die tijd dat het duidelijk was, hoe de rangorde in de wereld liep. Was daar niet de een de ander trots en op gepaste wijze van dienst? De notabele die zijn huishoudster had. Het kamermeisje dat er trots op was de kamers in orde te brengen voor het hoge bezoek en geëerd werd om het feit dat zij dat prima en welwillend deed, dankbaar voor de baan die haar geboden werd. De vuilnisman die zijn kopje koffie kreeg bij de huisarts in de keuken en er blij mee was. De timmerman die werd gewaardeerd om de kunde van zijn ambacht. Nu moet ieder zich zo hoog mogelijk weten te positioneren. Het lage telt niet meer... We zetten robots in. We vervangen een lieve arm om ons heen, een luisterend oor, voor een computer in een robot die ons troosten moet.
We mogen niet meer dood. We moeten zonder problemen oud worden. Dat mag nog net, want al zijn we niet meer nodig, dan kosten we de overheid tenminste niet zoveel. En, als dat niet lukt, stellen we een grens in het opereren. We kiezen nu al voor een nieuw hart voor de miljoenen kostende voetballer en niet voor de jonge moeder.
We verwijzen nu al menige doelgroep naar overbodig zijn en verschaffen geen hulp vanwege ontbrekende gelden en tekort aan mensen in de zorg. Ziekenhuizen sluiten, bejaardenhuizen bestaan niet meer. Het zijn nu de verzorgingshuizen waar je in beland, als je écht niet meer thuis kunt wonen. We hollen veel zaken uit, terwijl we roepen om betere netwerken, die we in het kader van participatie verplicht zijn te hebben, waardoor betere signalering feit zal worden. Ja, gesignaleerd wordt er zeker beter. Maar nu nog hélpen!
We kunnen de rij nog wel langer maken. Het gaat er niet om een klaaglied neer te zetten. Het gaat er om dat we onszelf wakker laten worden en ons afvragen of we nog wel de juiste doelen voor ogen hebben.
We zouden de huidige wereld op zijn kop moeten zetten, door NIET ondersteboven te zijn van al die veranderingen, maar ondersteboven te zijn van al die veranderingen die NOOIT zullen komen als we onze wezenlijke be-doel-ing als mens niet zullen leren kennen. We moeten weer leren dulden. Pas als we de dingen dulden, kunnen we er naar kijken en in de rust die dan ontstaat, gaan inzien (daarvoor moeten we naar ons diepste diepste ik willen kijken) wat we kunnen doen met onze geaardheid, onze mogelijkheden, talenten, bezit, baan, voorkeur en.. hoe we daaruit een wereld van vrede en gelijkheid kunnen scheppen.
Laat het niemand zijn die vertelt of je wel of geen vlees mag of moet eten, wel of niet moet of mag roken, vet moet eten, een grote auto moet of mag hebben of een kleine, wel of geen kinderen moet of mag willen hebben. Laten we werkelijk de wereld die mooi lijkt, maar alles ondersteboven brengt, afzweren door IN die wereld van ontevreden en ongelukkig zijn de liefde zoals deze werkelijk in ons diepste ik wil zijn, léven. Dan komt alles op zijn pootjes terecht. Misschien wordt het wel tijd dat de huidige wereld over dekop gaat om het nieuwe, echte leven vanuit liefde te laten groeien.
Soms denk ik, dat er al mooie beginnetjes zijn. Soms denk ik: 'zal het ooit nog wel komen'.
Toch overwint in mij het gevoel dat ik mag mopperen, maar tegelijkertijd vasthoud aan de kracht die liefde is en geeft. Het zál beter worden. Er zal een nieuwe wereld komen. Die kan misschien wel pas op de puinhopen van liefdeloosheid, van het verleden groeien. Helaas, dat offer moet dan maar gebracht. Ook nu gaan zoveel mensen kapot van verdriet, zorg, gemis en liefdeloze ideeën die zij overigens voor liefdevolle aanzien. Er is zoveel onwetendheid te midden van verstandelijke ontwikkeling die zo wordt opgewaardeerd.
Wanneer worden nog méér mensen wakker en zullen zij de strijdbijl tegen de liefde begraven om met de mántel der liefde (daden doen) een nieuwe wereld te bouwen uit waarachtige dingen die al miljoenen jaren gelden en de basis vormen van de orde die in de gang van de natuur te herkennen is voor wie wil. Wanneer wordt er waar dat er 'een nieuwe wereld zal komen. Een nieuw Jeruzalem, stad van vrede' voor wie dit wil? We kunnen iedere dag een beginnetje te maken. Gewoon eens afvragen als je opstaat: 'is dit nodig, heb ik dit nodig, wil ik dit wel echt, is dit liefde, zou ik willen dat ik zo wordt behandeld zoals ik het nu die ander doe? Durf ik met minder toe? Durf ik te aanvaarden wat mij nu overkomt? Durf ik er door te groeien? Durf ik te vergeven? Durf ik de handen uit de mouwen te steken? Durf ik opnieuw te beginnen? Durf ik een gemis te hebben? Durf ik dingen vanuit een hoger doel te kunnen zien en beleven? Wie ben ik, dat ik mag heersen over de natuur, over de wateren, over de zeeën. Hoe kan ik dat doen vanuit mijn ego en wat mijn lichaam en verstand willen? Hoe kan ik het juiste willen als ik geen hoogste liefde in mij toelaat en ook gebruik? Is het vandaag soms de dag dat ik veranderen kan, stukje bij beetje, waardoor ook ik mee bouw aan een wereld waarin de waarheid ruimte heeft en lijden steeds meer op de achtergrond raakt? Wat is wat de zuivere liefde in mij, met behulp van mijn talenten en voorkeur wil?
Als we ons deze vragen stellen, zouden veel mensen opleven en er hoop groeien op die betere wereld waarvan gezegd is dat deze komt.
Dat zou de wereld op zijn kop zijn! Geloof jij erin?
Sonne Hoover.